Mijn man heeft net zijn exit gesprek gehad bij het bedrijf waar hij de afgelopen 10 jaar, 9 maanden en 2 weken werkte.

Voor mijn man is het bijzonder jammer dat zijn passie niet in de sector ligt waar het bedrijf in werkt. Ik heb nog nooit gehoord van een bedrijf dat zo goed voor zijn werknemers zorgt. Als ze dat niet hadden gedaan dan had het geen elf jaren geduurd voor mijn man vertrok. Toen mijn man langere tijd ziek was kreeg hij, niet opdringerig maar wel attent, de bezorgde vraag of alles goed met hem ging en of ze iets voor hem konden betekenen. Toen er iemand in mijn man zijn leven stierf kreeg hij de oprechte vraag of hij graag had dat er iemand hem naar huis bracht. Toen mijn man zich niet zo goed begon te voelen op het werk kreeg hij diezelfde vraag, zonder oordelen. Toen wij ons huwelijk aan het plannen waren kreeg hij de opmerking dat hij ook wel eens wat vroeger mocht vertrekken. Toen het corona virus uitbrak, en iedereen daar van thuis uit moest werken, bleven ze ‘feestjes’ organiseren. Ze lieten het niet na om cadeautjes op te sturen, of snacks en drank voor de online ‘feestjes’. De werknemers kregen ieders een scherm en laptop mee om deftig thuis te kunnen werken. Ze zijn nooit meer teruggekeerd naar 100 procent op kantoor werken, ze doen nu een eerder hybride vorm waarbij thuiswerk gecombineerd wordt met op kantoor werken. Niemand gaat zagen over hoe lang een werknemer zijn middagpauze neemt, wanneer die begint te werken of wanneer die eindigt: als het werk maar gedaan geraakt. En nee, dat wil niet zeggen dat iedereen die er werkt constant veel te veel werk heeft om in 40 uren gedaan te krijgen. Zo een bedrijf is het niet.

Wanneer mijn man een last-minute verlofdagje plande (en geen afspraken had staan) dan was dat oké, wanneer mijn man deeltijds wou gaan werken, terug voltijds, weer op een ander manier deeltijds, zijn dag dat hij niet werkte steeds wou veranderen,… was dat allemaal oké.
Hij kreeg, net zoals de andere werknemers daar, cadeautjes, etentjes, feestjes, familiedagen,… .

Toen mijn man na lange tijd ziekte terugkwam werd hem regelmatig, gemeend, gevraagd of alles nog goed ging en of ze nog iets konden doen voor hem. Toen hij een vzw, en later een coöperatie, opstartte dan waren ze geïnteresseerd en gaven ze hem de ruimte om dit te doen. Zijn ambities, ook al lagen ze buiten het bedrijf waar hij werkte, werden vooral toegejuicht.

Als iemand iets fout deed dan werd dat meteen gemeld, zonder boosheid, zonder achterdocht. Wanneer deze persoon dat meermaals fout deed dan werd er gezocht naar manieren om dit in de toekomst te verbeteren (of misschien kon een deel van de taak wel overgenomen worden door iemand anders zodat deze werknemer zich meer kon focussen op zijn sterktes?). Wanneer een collega van mijn man zich ergerde aan hem, een fout opmerkte, iets niet mee akkoord ging,… dan ging die dat meteen zeggen aan mijn man (en niet aan zijn baas, niet aan alle andere collega’s, maar aan mijn man zelf) want dat is hoe de cultuur van het bedrijf in elkaar zit.

Eén keer per jaar had mijn man een gesprek met een leidinggevende, hier kwam hij steeds vrolijk van terug want zijn sterktes werden in de verf gezet, er werd geluisterd naar welke rol mijn man graag nog zou vervullen in het bedrijf (en hij is weleens van rol veranderd), wat hij zelf nog zou willen bijleren,… . Uiteraard werd er ook wel eens besproken wat mijn man zelf beter kon doen, en hoe hij dit kon doen, welke vormingen hij hier voor kon volgen of met wie hij hier vaker over kon reflecteren,… .

Kortom een bedrijf dat doorheeft dat goed voor zijn medewerkers zorgen, respect tonen voor de werknemers veel meer ‘winst’ oplevert dan de werknemer te behandelen als een ‘machine’, een ‘machine’ die liefst al perfect is wanneer die begint te werken in het bedrijf.

En toch duurde het tot vandaag voor ik werkelijk door had hoe een geweldig voorbeeld dit bedrijf is voor anderen. Zoals gezegd had mijn man een exitgesprek op zijn werk. Tijdens dit gesprek wil het bedrijf te weten komen of er frustraties in het bedrijf aan de grondslag zouden liggen van mijn man zijn vertrek. Of er misschien iets was dat zij anders konden doen? Misschien kunnen ze zichzelf wel verbeteren?

Ze vinden het jammer dat mijn man er weggaat, ze begrijpen hem echter wel. Zijn passie ligt gewoon elders. Hij is terug welkom voor moest dat een optie zijn in de toekomst, niemand is boos, niemand voelt zich bedreigt, niemand gedraagt zich jaloers,… .

Daar was hij dan, de menselijke werkgever.