Ik ben altijd van mening geweest dat niemand ooit té goed kan zijn voor deze wereld, iedereen zou goed moeten zijn, zo goed als ze zelf kunnen. Met vallen en opstaan, met de nodige fouten die iedereen wel eens maakt. Té goed, dat kan niet.

Ik heb al meerdere malen gehoord dat ik ‘té goed’ zou zijn voor deze wereld. (Ik heb ook best al wel gehoord dat ik een bitch ben ect, daar gaat dit artikel nu niet over). Ik heb het altijd weggelachen: té goed zijn is immers geen optie, daarnaast wil ik nog graag geloven dat ieder mens van inborst goed is, alleen soms de verkeerde beslissingen neemt en daardoor zo nu en dan zijn eigen natuurlijke zelf kwijt geraakt.

Al maanden, bijna een jaar zelfs, zijn we op zoek naar een locatie voor een nieuwe school. Waarom? Omdat mijn narcistische zelf graag directeur wil zijn van een eigen school? Nee. Omdat ik boos ben op het huidige onderwijssystem en zo graag een concurrentiestrijd met hen aanga? Nog veel minder, dat zou pas verloren energie zijn. In onderwijs hoort er geen concurrentie te zijn, heeft concurrentie wel ergens in deze wereld een meerwaarde? Daarnaast is het huidig onderwijssysteem wellicht wel geschikt voor bepaalde doelgroepen.

Waarom dan? Omdat er verdorie talent verloren gaat op dit moment, veel te veel talent. Talent van onze jongeren die het moeilijk hebben, talent van onze jongeren die misgegrepen worden, talent van de vele jongeren met een smartphoneverslaving én ook talent van onze meest talentvolle jongeren. Het lijkt wel of er in deze maatschappij steeds minder plaats is voor de hoog getalenteerde mensen, de snel denkenden, de snel lerende, de meest energieke. Zij stappen niet in het rijtje, zij horen niet thuis in een rijtje, zij horen er uit te springen, eigenzinnig te zijn, wenkbrauwen te doen fronsen, excelleren (niet persé in onderwijs, in kunst, in zelfstandigheid, in muziek, in durf, in ondernemerschap,…). En juist aan hun lijkt het zo moeilijk om passend onderwijs te bieden. Daarom moet de nieuwe school er komen. Er is geen plan B, de school moet er komen.

Voor mijn eigen dochter (s)? Nee hoor, ik loods mijn dochters wel door hun tienertijd, ik begeleid ze wel tot aan hun volwassenheid. Zelf ben ik energiek, eigenzinnig, ondernemend, onbeschaamd en creatief genoeg om ze er op één of andere manier wel te krijgen. Wat met al die andere tieners? Die zich misgegrepen voelen? Die hun eigen intrinsieke motivatie om te excelleren met kleine beetjes kwijt geraken? Wat met de meer dan 1.000 leerlingen die geen plaats meer zullen hebben in een secundaire school in ons LOP gebied, gewoonweg omdat er te weinig plaatsen zijn? We kunnen toch onmogelijk weet hebben van deze problemen, visie en daadkracht genoeg hebben om hier iets aan te doen en dan toch nog onze kop in het zand steken?

We hebben dit verloren talent ook echt nodig, nodig om de zware uitdagingen aan te gaan waar onze maatschappij mee geconfronteerd zal worden, om de mensheid nog een kans te kunnen geven.

Daarnet was ik aan het bellen met één van de vele instanties die mij zou kunnen helpen aan een locatie. Zij vertelden mij over één bepaalde geschikte locatie, die misschien over vijf jaar vrijkomt, maar nu nog zeker 5 jaar gebruikt zal worden door de Vlaamse Waterweg. Mijn natuurlijke reactie, komend van mijn echte zelf, komend van mijn natuurlijke kern was ‘uiteraard, de Vlaamse Waterweg id belangrijk, ik gun ze alle locaties die zij nodig hebben om hun missie naar behoren te vervullen. Hartelijk dank voor deze informatie.’ Is dat dan té goed zijn? Want eigenlijk, nee, het is verdorie niet oké!!! NIET!

We hebben de afgelopen maanden met zoveel instanties contact gehad, zoveel mensen kunnen overtuigen van de nood van deze school . We maakten mooie PowerPoints (oké, Stephanie maakte mooie PowerPoints, ik maakte zwart wit teksten), we gaven overtuigende speeches, deden onze mooiste kleren aan (of ook wel, ik zocht naar kledingstukken in mijn kast die er nog mee door konden), schreven mensen aan, offerde onze vrije tijd op, brachten mensen bij elkaar, luisterden naar talloze verhalen van ouders en leerlingen ten einde raad die oh zo graag zouden willen dat de school er komt,… . En wat is het resultaat? Geen enkele instantie helpt ons, geen gemeente, geen overheid, geen vzw, niemand. Waarom niet? Niet omdat ze niet gecharmeerd zijn door onze eindeloze passie en betrokkenheid, door onze bom aan energie en vastberadenheid, nee, omdat er andere agenda’s spelen, omdat er andere zaken belangrijker zijn. Zoals de Vlaamse Waterweg (waarmee ik absoluut niets slechts wil zeggen over hen), de nakende verkiezingen, de goede banden met andere scholen(groepen), financiële belangen van zij die al genoeg hebben om rond te komen zonder honger te leiden, het ‘uitzicht’ dat een schoolgebouw zou hebben in een villawijk en hoe deze rijke villabewoners hier blijkbaar niet mee gebaat zijn, de toch wel heersende concurrentiestrijd tussen scholen (Wat gewoon crimineel is! Ego’s die tegen elkaar concurreren en hierdoor onze jongeren in de koud laten staan!).

En wat doe ik? Begrip opbrengen, er voor zorgen dat mijn integriteit zo goed mogelijk in takt blijft, er voor zorgen dat ik zo dicht mogelijk kom bij mijn eigen echte zelf, bij mijn eigen natuurlijke kern, kan komen. Té goed zijn dan? Moet ik het spel mee spelen? Moet ik lobbyen? Moet ik het spel meer persoonlijk gaan spelen? Moet ik mij verdiepen in hoe er aan politiek gedaan wordt? Of moet ik net zeer eerlijk zijn, stoppen met de vriendelijkheid? Moet ik mijn integriteit dan niet een beetje aan de kant zetten? Want waar heeft deze integriteit mij tot hiertoe gebracht? Het heeft me gebracht tot bij een hele mooie visie, een groep prachtige mensen die volledig achter het project staan en er mee alles aan willen doen om er iets mooi van te maken. Echter zonder school én zonder carrière (had ik al gezegd dat ik zonet mijn vaste benoeming heb opgegeven voor een tijdelijke job van 1 schooljaar, dit terwijl ik dringend mijn huis zal moeten verbouwen, waarvoor ik blijkbaar geld moet bij lenen want mijn goed gevulde spaarrekening blijkt nu toch niets meer waard te zijn? En dan nog, met bij lenen, is er de kans dat we de verbouwingen op dit moment niet kunnen betalen).

Dus waar ben ik? Bij mezelf, bij mijn kinderen, in verbinding met mooie integere mensen. Mij afvragend hoe ik anderen ook tot zichzelf kan brengen, hoe ik anderen kan begeleiding in hun zoektocht naar hun eigen natuurlijke zelf, zodat we geen (vuile) spelletjes hoeven mee te spelen, ten koste van anderen, wanneer we een nood in deze wereld willen, nee MOETEN, invullen.

We zullen maar goed blijven dan, té goed bestaat immers niet.