LHet is een vraag die ik wel meer krijg tegenwoordig: de vraag hoe ik “het allemaal” toch doe. Met allemaal bedoelen ze dan een beginnende VZW opstarten en “leiden”, meer dan voltijds werken, 3 dochters opvoeden (waaronder een tiener én een peuter), het huishouden, ons voorbereiden op de verbouwingen,…

Ik zou hier dan een hele geleerde, doordachte uitleg willen geven. Over dat ik ooit een quote las van een zogehete succesvolle vrouw. Zij vertelde in een interview dat ze “het allemaal voor elkaar krijgt” doordat zij zelf besliste waar zij haar tijd in stak. Ze liet zich niet leiden door  zogehete verplichtingen. Ze koos ook bewust om genoeg energie gevende activiteiten te doen, zoals gaan wandelen wanneer het zonnetje scheen. Zo zegde ze af en toe wel eens afspraken af wanneer het zonnetje plots kwam piepen en ze liever wou gaan wandelen. Ik zou dat nooit doen, zomaar afspraken afzeggen. Dat zou mijn integriteit schaden, zo ben ik niet. Maar ik heb wel onthouden dat ik zelf wel zal bepalen waar ik mijn tijd in steek!

Het komt erop neer dat ik niet (meer) meega naar alle familiebezoekjes en verjaardagsfeestjes. Want weet je hoe dat gaat op zo’n feestjes? Mijn man heeft gesprekspartners genoeg, mijn kinderen spelen en ik zit vaak wat naar de chaos te kijken en mij te beseffen dat mijn energie wegvloeit van de ongelofelijke drukte. Het is al heel wat dat ik dat tegenwoordig besef en voel. Niemand heeft er ook wat aan dat ik daar zit te zitten. Dus ik ga niet meer altijd mee, tenzij ik er toch eens nood aan heb OF ik het evenement belangrijk genoeg vind, zoals de verjaardag van een metekind. En anders ga ik niet. Dan kuis ik het huis, neem ik wat zelftijd of werk ik eens goed door op een zondag. Het hangt een beetje af van waar ik nood aan heb die dag. Misschien doe ik wel een dikke middagdut, ga ik wat fietsen met mijn mountainbike of krijg ik plots een grote drang om de spelletjeskast terug netjes te leggen.

Maar heel die uitleg verklaart nog altijd niet “hoe ik het allemaal doe”’. Niet alleen omdat ik me soms toch weer op activiteiten bevind waar ik absoluut niet pas, waardoor ik weer een week te weinig energie heb. Zo zat ik vorige week in een quiz, een toffe quiz, met reuze gezellige en toffe collega's, fantastische organisatie ook. Maar het was een quiz, en op een quiz pas ik absoluut niet. Competitie heb ik niet in mij zitten, geen greintje, en mijn algemene kennis is 0.0. Dus niet meer naar quizzen is het besluit, maakt niet uit hoe geweldig tof en interessant de aanwezigen zijn.         
De echte uitleg is gewoon dat ik het niet allemaal doe. Hoe doe ik het allemaal? Niet! Nee, absoluut niet!!!! Ik heb zo een beetje de drang om het wat te roepen zelfs: ik doe het NIET allemaal!

Vorige week was ik op een grote onderwijs technologiebeurs. Daar liep ik dan rond, ik had keuze tussen wel 4 naamkaartje: “Voorzitter WIJzer, Edusprongmedewerker Crescendo CVO, Edusprongmedewerker (of ICT leerkracht) CVO Semper, medewerker hybride trajecten INTKO”. Het hangt meestal van mijn gemoedstoestand tijdens de inschrijvingen af wat ik kies. Al wist ik het nu wel heel zeker want ik had een missie voor CVO Semper, een coole missie. Ik had ondertussen ook zo veel projecten in Semper lopen dat mijn tijd grotendeels naar daar ging, dus mijn gedachten ook. Al hadden ze vanuit Crescendo ook gevraagd om te gaan. Dus tijdens de eerste dag liep ik, met een naamkaartje van Crescendo, in gedachten bij een specifieke opdracht voor Semper terwijl ik de hele tijd aangesproken werd als voorzitter van WIJzer. En toen kwam ik Kristien tegen. Kristien, de oprichter van LAB Puur. Oprecht geïnteresseerd ging ik ze groeten, ik luisterde naar haar speech over inrichting van scholen. Zoals gewoonlijk vertelde ze veel zaken die veel steek hielden en, hoewel ik ondertussen het LAB al zeer goed kende, leerde ik toch weer wat bij dat ik goed ging kunnen gebruiken voor WIJzer en Semper. De speech was gedaan en plots MOEST ik weg. Ik MOEST! Alle deeltjes van mijn lichaam riepen dat ik weg MOEST lopen. Dus met een pokerface wandelde ik zo snel het wenselijk was, zonder mijn professionalisme te verliezen, de beurs uit. Ik wandelde zo ver tot niemand me nog kon zien. Achter een hoekje verscholen barste ik in tranen uit. Ik kon er niets aan doen, ze kwamen gewoon, en ze gingen niet meer weg. Ik weende en weende en ik kon mezelf er niet toe brengen om nog te stoppen. Ik vond de situatie zo bizar, zo gek, dat ik er om moest lachen. Dus ik weende en ik lachte door elkaar, hopende dat niemand me kon zien.

Dus hoe “doe ik het allemaal”? Niet. De ene week “doe” ik die (meer dan) voltijdse job prima en draait alles daar rond zodat mijn kinderen en mijn man “dag vreemde vrouw” beginnen zingen wanneer ze me eindelijk weer zien. De andere week hebben mijn kinderen me nodig en “doe” ik vooral dat en moeten mijn collega’s maar wat wachten op een antwoord. Nog een andere week heeft WIJzer zoveel opportuniteiten dat ik maar alvast wat vrije dagen vastzet tijdens de volgende vakantie om dan het werk in te halen dat ik die week niet kan doen,… IK stel mijn prioriteiten, met de grote nadruk op IK! En ik probeer mijn leven zo veel mogelijk naar die prioriteiten in te richten. Lukt dat even niet? Geraak ik toch even de weg van MIJN eigen leven kwijt? De weg van mijn prioriteiten, van mijn integriteit, de weg die bij mij persoonlijk past? Dan kan je me wel eens al wenend achter een muurtje op de parking van een grote, coole, belangrijke beurs vinden met 3 naamkaartjes in mijn broekzak. Beseffende dat “alles” soms te veel is, dat ik soms wat te veel mezelf wenselijk gedraag in de plaats van integer, dat ik me soms laat leiden door wat anderen belangrijk vinden in de plaats van wat ik belangrijk vind,… Dan doe ik het even “allemaal” niet, helemaal niets meer, gewoon niet.