Wat is het Ego? Bestaat het Ego echt? Of verzinnen we het zelf? Is het iets dat in de weg staat van ons eigen echte zelf? Is het iets slechts, iets waar we vanaf moeten? Is het iets waarvan we kunnen genezen?

Zo veel problemen in de wereld hebben te maken met de Ego’s van mensen. Zou er afgunst bestaan als er geen Ego’s zijn? Zouden er geen Ego’s zijn als wij allemaal, voor de volle honderd procent, in verbinding staan met onze eigen menselijke zelf? Als wij allemaal Zen zijn met onszelf?

Is het Ego iets dat wij nodig hebben om niet naar onszelf te hoeven kijken, om niet te diep aan zelfreflectie te hoeven doen?

Is het Ego een synoniem voor het verdringen en verstoppen van uw eigen onzekerheden door uzelf belangrijker voor te doen dan dat je jezelf voelt? Door constante aandacht en bevestiging van anderen nodig te hebben om uzelf goed te voelen? Voel je jezelf dan wel goed, als je constant aandacht en bevestiging van anderen nodig hebt? Werkt dit dan als een soort drugs waarbij de aandacht en bevestiging even een geweldig gevoel geeft, dan weer afzwakt, waarna je snel weer die bevestiging en aandacht nodig hebt vooraleer het gevoel helemaal verdwijnt en je niets anders meer te doen hebt dan geconfronteerd te worden met je echte innerlijke zelf?

Uiteraard heeft ieder menselijk wezen een bepaalde mate van bevestiging nodig, we zijn uiteindelijk groepsdieren en willen dan ook geaccepteerd worden. De soort bevestiging die we zoeken is niet altijd in overeenstemming met wat we echt nodig hebben om in onze eigen menselijke kracht te kunnen gaan staan. Ik zocht vroeger veel bevestiging bij het andere geslacht, niet door iets seksueel te doen maar door aandacht te krijgen. Het was ook niet zo moeilijk. Ik kreeg, zonder dat ik al te veel moeite deed, al heel veel aandacht. Ik was knap, een tikje raar, eigenwijs en uniek, met een gezonde portie humor. Eens je me leerde kennen leek ik nog eens een pak verstandiger te zijn dan hoe ik overkwam. Dus ik kreeg sowieso veel aandacht. Dit zorgde er wellicht ook voor dat ik niet zo snel met mezelf geconfronteerd werd, ik had namelijk mijn vluchtgedrag steeds voor handen.

Tot ik iemand tegenkwam die mij niet steeds de aandacht gaf die ik wou, waar ik meer om gaf dan dat ik zelf durfde toe te geven, en die zelf zijn eigen Ego wellicht had opgebouwd aan de hand van de vrouwelijke aandacht die hij kreeg. De knapste man die ik ooit persoonlijk heb gekend. En wat betekende dat plots voor mijn eigen Ego? Ging ik daardoor wel echt naar mezelf kijken en stopte ik daardoor dan wel met mijn vluchtgedrag? Nee hoor! Ik werd verliefd, harder dan ooit tevoren, op iemand die ik eigenlijk niet kon bereiken (twee Ego’s bereiken elkaar niet, die gebruiken elkaar om hun eigen Ego groter te maken) en alles wat er mis liep was in mijn ogen zijn schuld want hij was ‘slecht’. Ik had toen een goede vriend die mij altijd zei ‘hij is niet slecht, jullie lijken te hard op elkaar’. Daar was ik het toen lang niet mee eens: we konden niet op elkaar lijken want we maakten de hele tijd ruzie, hij ergerde mij harder dan ooit iemand had gedaan, hij ergerde zich ook zwaar aan mij en wou mij, in mijn ogen, steeds veranderen. In mijn ogen zond hij de hele tijd knipperlichtsignalen uit. Dus hij was de grote schuldige, en ik het arme slachtoffer dat ‘op de verkeerde man’ was gevallen.

Bullshit natuurlijk. Ik ben er nog niet uit of je effectief zelf kiest op wie je verliefd wordt of niet (echt random kan het volgens mij ook niet zijn) maar je kiest wel degelijk zelf wat je met deze verliefdheid doet. Blijf je er van weg of geef je jezelf er volledig aan over? Beter nog, leer je eruit? Leer je op die manier over jezelf, over wat je nodig hebt, over wat je zoekt?

Ik deed wel degelijk mee met het aantrekken – afstoten spel, mijn eigen hechtingsgestoordheid (die zeker niet groter was dan de gemiddelde Belg) had hier geen nood aan maar zocht dit wel degelijk op.

Kort verwoord koos ik ervoor om de confrontatie aan te gaan met de man waar ik toen zwaar verliefd op was in de plaats van met mezelf. Waarom? Omdat mijn Ego mij in de weg stond.

Mijn Ego was bang, bang om wat er achter het Ego zou zitten. Bang om niet goed genoeg te zijn als ik effectief zou handelen volgens mijn eigen diepe zelf in de plaats van volgens mijn Ego. Bang om niet geaccepteerd te worden als ik echt in mijn eigen kracht durfde te staan, mezelf echt durfde te laten zien. Bang voor de trauma’s die ik zou tegenkomen in de zoektocht naar mijn eigen pure menselijkheid.

Begrijp me niet verkeerd: ook al weende ik soms zo hard dat ik mijn hart bijna voelde breken in mijn lichaam (al die keren dat ik besefte dat ik hem echt moest loslaten, voor mijn eigen goed, dat dit absoluut geen gezonde relatie was), ik was weldegelijk één van de gelukkigste personen op aarde. Mijn uitstraling van geluk was nooit gespeeld. Waarom? Ik was weldegelijk mezelf, mijn eigen gekke zelf, die zich niet veel aantrok van wat anderen vonden en die haar eigen stinkende goesting deed. Mijn emoties waren soms zeer sterk. Verdriet veranderde vaak snel weer in geluk: ik had mijn geweldige zelf nog altijd en ik kon er fier op zijn dat ik dat niet opgaf, voor niemand. Dat ben ik nog steeds en toch had ik problemen met mijn Ego, meer dan nu.

Nu nog, als ik jaloers wordt op de prachtvrouw die samen met mijn man iets zeer bijzonder heeft opgericht, dan is deze jaloezie eigenlijk mijn Ego die roept dat ik enkel goed genoeg ben als mijn man mij, en enkel mij, graag ziet. Bullshit, uiteraard. Mijn waarde heeft totaal niets te maken met mijn man zijn relaties buiten ons huwelijk.

Mijn waarde heeft alles te maken met mijn zelfacceptatie, met het kennen, aangeven en respecteren van mijn eigen grenzen. Met mijn persoonlijke problemen in de ogen durven kijken en genoeg vertrouwen hebben in mezelf om te weten dat ik deze wél aankan, zonder te moeten vluchten in het vragen van mannelijke aandacht of in het eten van chips.

Als iedereen zich bewust zou zijn van zijn eigen Ego, als iedereen moeite zou doen om mindfull om te gaan met het verschil tussen wat je Ego roept én wat je echte innerlijke zelf nodig heeft, dan zouden er zo veel minder problemen zijn op de wereld. Stel je dan een wereld voor waar problemen op een menselijke manier worden uitgepraat, zonder wraakacties, zonder geweld, zonder manipulaties, zonder oorlog, zonder toxisch leiderschap, zonder vernielzucht, zonder incompetente personen op hoge posities omdat deze positie enkel en alleen goed is voor hun eigen ‘aanzien’,…

Een wereld in verbinding met onze eigen menselijke zelf, in echte verbinding met elkaar, met onze eigen natuur, met de natuur rondom ons. Een wereld zonder oorlog, klimaatcrisis, grote ongelijkheid, …?