Wat als de wereld een extra dimensie heeft die we nu (nog) niet helemaal kunnen waarnemen? Hoe hard out of the box moeten we denken om deze extra dimensie te zien, hoe open moeten we onszelf opstellen? 
Bestaat tijd? Gebeurt alles wat er gebeurt tegelijkertijd en voegen wij als mens er tijd aan toe om het vatbaar te maken voor onszelf? Misschien gebeurt alles tegelijk en is tijd relatief omdat het eigenlijk onbestaande is.          
Bestaat de wereld zoals wij die zien echt of creëren wij elk onze eigen realiteit, zoals we ze zelf aankunnen?
Is het wel zo zwart/wit?

Tijd is relatief, misschien niet volledig onbestaande maar ook zeker niet zo absoluut zoals we vaak denken. We creëren onze eigen wereld voor een groot deel zeker zelf én ook dat is niet absoluut.

De dimensies die we nu kennen bestaan in de fysieke wereld. Wat bestaat er buiten deze fysieke (tastbare) wereld?     
Waar komt ons ego vandaan en waar onze ziel, waar komen onze passie, onze persoonlijkheid, onze complexe gevoelens, onze levensmissie, onze intuïtie,… vandaan? Hebben we daar geen extra dimensie voor nodig?
Een dimensie waar de zin van het leven in vervat zit, de liefde, de verbondenheid tussen mensen onderling en tussen mensen, dieren en de natuur.        
Zit deze dimensie vervat in geloof, voldoende vervat in geloof? Correct vervat in geloof? Is geloof een imaginaire “tool” die we zelf ontwikkeld hebben om om te kunnen met onze eigen onwetendheid?

Moeten we het allemaal weten? Heeft het zin om alles écht te weten? Waarom? Hoe verrijkt dat ons leven? Is dat dan het doel van het leven? Ons leven verrijken? Niet op materieel niveau maar op spiritueel niveau.

Zit de extra dimensie vervat in het spirituele? In het voelen, in het jezelf open stellen, in naar binnen keren en écht naar binnen keren en in verbinden met anderen op een dieper niveau.

Is er iets mooier, iets waardevoller? Ons hart openen en voelen, véél voelen, complex voelen. Liefde sturen en ontvangen, de echte hartstocht. Ontroeren, raken, liefhebben, ontvangen en geven. Jezelf verbinden met al wat het universum is, met al wat het kan, met al wat het ooit zal zijn en ooit is geweest. De energie door je hele lichaam voelen stomen, energie uitstralen, anderen inspireren en zien, vooral écht zien. Energie omarmen, energie bevrijden, energie verlossen. En durven, vooral durven. Onbevreesd, los van de angst, voorbij de boosheid. Loslaten, vergeven, verder kijken dan wat we dachten dat ooit mogelijk was. Ontdekken, op ontdekkingsreis gaan in jezelf, samen met anderen, in verbinding met het universum. Zonder te weten wat we zoeken, wat we kwijt zijn, wat er te ontdekken valt, met alle mooiheid, alle lelijkheid, alle pijn waar het mee samenhangt.

Een ontdekkingsreis door de tijd, die misschien niet eens echt bestaat. En wat doet dat ertoe? We gaan toch want niet gaan is géén optie. De deur staat open, we moeten erdoor, we moeten piepen, stapjes zetten en durven, vooral durven.