Ik ben het even beu om alles te 'moeten', om als moeder of vrouw constant het gevoel te hebben om bekritiseerd te worden. Want wat bereiken we daar eigenlijk mee, met mama's te bekritiseren? Met mama's die zich nooit goed genoeg voelen? Wat is er gebeurd met steun en aanmoediging?

Zo blijkt dat je met kinderen in huis elke dag zou moeten stofzuigen / kuisen. Ook blijkt dat kinderen die wat meer nood hebben aan beweging en uitdaging maar moeten leren om 'zich rustig te houden' en kinderen die last hebben met veranderingen moeten maar leren om 'flexibeler te zijn'. En wie is er verantwoordelijk om dit haar kinderen aan te leren? Juist, de mama.

Niet alleen dienen we elke dag tijd te steken in kuisen, ook nog dienen we voldoende tijd te spenderen om onze kinderen deftig op te voeden, om gezond te koken (zodat er verse soep op tafel komt voor de vers gemaakte maaltijd), dienen we uiteraard genoeg te verdienen om in een deftig en volledig afgewerkt huis te wonen en om onze kinderen steeds in deftige en propere kleding en andere spullen te voorzien (zodat ze zeker niet buitengesloten worden op school), dienen we onze partners voldoende te ontlasten van huishoudtaken zodat die zich kunnen focussen op hun carrière (of hij die nu zelf wil of niet),...

Alsof er een mama bestaat die aan al deze verwachtingen kan voldoen. Alsof er nog niet genoeg mama's bestaan die zich niet goed genoeg voelen, die elke dag hun uiterste best doen maar dan toch nog kritiek krijgen. En wat hebben kinderen eigenlijk echt nodig? Een (mentaal) gezonde mama, een zelfzekere en gelukkige mama die deze zelfzekerheid en dit geluk kan uitstralen naar haar kinderen. Dit lijkt me veel belangrijker dan een vlekkeloze vloer, een netjes afgewerkt huis, elke dag verse soep, kinderen die zo opgevoed worden dat ze netjes in een rijtje passen (maar vaak hun eigenheid verliezen, die ze dan weer proberen terug te vinden als volwassenen...).

Om dan nog maar te zwijgen over al die andere sociale verplichtingen zoals naar verjaardagsfeestjes van iedereen gaan, evenementen die we allemaal maar leuk moeten vinden, van het voldoende én evenveel op bezoek gaan bij beide kanten van de familie, familiefeesten (al komt er vooral familie die je amper kent), evenementen waar je zogezegd naartoe moet 'om je man te steunen' (je weet wel, voor die carrière)... Al dien je er ondertussen wel voor te zorgen dat je kinderen wekelijks naar hun hobby's en vriendjes kunnen blijven gaan, ze mogen immers nooit iets missen,... Alsof het nemen van tijd voor jezelf als een egoïstische daad beschouwd wordt terwijl het volgens mij toch nog altijd belangrijk is dat de moeder van het gezin zich gelukkig en zelfzeker kan voelen.

Wellicht loopt het al mis vanaf het moment dat we nieuwe mama's aanmoedigen om niet hun moedergevoel te volgen maar om hun baby te laten wenen, eten te geven op bepaalde uren, hun baby netjes weg te leggen (op de rug én in een slaapzak uiteraard), elke dag een badje te geven (al zijn sommige baby'tjes daar te gevoelig aan, wat weet de mama daar nu van...),  toe te vertrouwen aan vreemden op zeer jonge leeftijd, te forceren om 'door te slapen', een 'verplichte' babyborrel te geven waar zowel moeder als baby helemaal niets aan hebben (en wie anders is er nu belangrijk vlak na de geboorte van een nieuw mensje) of om babybezoekjes te verzorgen waar het meer draait om de gasten te plezieren dan om effectief de kersverse mama te ondersteunen in de zorg voor de baby,... Ik ben ervan overtuigd dat er véél minder problemen zouden zij bij moeders, bijgevolg bij kinderen en tieners en uiteindelijk in de gehele maatschappij als wij mama's het recht om hun moederinstinct te volgen teruggeven. Het lijkt wel of de maatschappij te bang is voor mama's die in hun volle kracht staan, het zijn dan ook prachtige en krachtige wezens die meer aankunnen dan we ons kunnen bedenken.