Een paar dagen geleden is baby 3 10 maanden oud geworden. Dit wil zeggen dat ze het woord ‘nee’ al goed begrijpt, al is ze er zeker niet altijd mee akkoord. Dit merken we aan haar snoetje waar de deugnieterij van af druipt. Ze zit, in mijn ogen, wat in een fase tussen baby en peuter: ze kan eigenlijk nog niet veel zelf maar ze heeft al wel een sterke eigen wil die ze ons heel duidelijk maakt.

Alles geregeld krijgen

Ondertussen hebben we hier, zoals zo veel ouders, nog 2 oudere kinderen (7 en 8) die zo af en toe eens in quarantaine moeten en dan uiteraard hun online lessen en opdrachten niet mogen mislopen. Daarnaast krijgen we, via allerhande communicatiekanalen, instructies en vragen in verband met hun school en hun hobby’s. Voorts proberen we nog de babykamer in orde te krijgen (wat we eigenlijk al in orde wilden hebben toen ze geboren werd maar dat is duidelijk niet gelukt), probeer ik mezelf in te werken in mijn nieuwe job en combineert mijn man zijn twee jobs met een hoop vrijwilligerswerk.

Hoe doen we dat hier alles draaiende en in orde houden? Hoe zorgen we er voor dat we geen afspraken of ‘verplichtingen’ mislopen? Dat we alle communicatie in verband met de kinderen goed in het oog houden, dat we ons huishouden hier op orde houden, dat we alles doen wat we moeten doen in verband met de baby? Het antwoord is heel simpel: we doen dat niet. Ons huishouden is een ramp. Als je hier onverwachts op bezoek komt en je vraagt of je je schoenen moet uitdoen dan antwoord ik dat je die toch maar beter aanhoudt als je niet wil dat je met vuile sokken terug huiswaarts keert. Je zal dan een stapel wasbare luiers zien liggen die dringend in de was moeten, maar aangezien onze was rekjes nu al constant vol hangen en de werken aan onze bovenverdieping nog steeds niet volledig zijn afgerond, zou ik niet weten waar ik die gewassen luiers dien op te hangen dus was ik ze voorlopig maar even niet. Ik heb er voor de zekerheid dan maar extra veel (tweedehands) gekocht.    
We kunnen onmogelijk alle communicatie (via teams, mail, sms, smartschool, brieven,…) in verband met onze kinderen bijhouden. Het zou nog te doen zijn moesten alle brieven vervangen zijn door mails naar hetzelfde e-mail adres maar nu blijken de kinderen voor elke hobby een ander account nodig te hebben, allemaal gebruik makend van een ander platform. Al die wachtwoorden en gebruikersnamen onthouden, het is onbegonnen werk. En dus lopen we wel eens zaken mis. Misschien had de oudste vandaag wel een activiteit met de jeugdvereniging waar ze inzit maar aangezien hun kalender zo vaak wijzigt (mede door corona) heb ik er eigenlijk geen idee meer van. Ze zal er in alle geval geen trauma’s aan overhouden.       
Ja hoor, wij hebben een heel gestructureerde familiekalender, mijn man en ik zijn best goed in afspraken maken en nakomen, we zijn beiden digitaal zeer goed onderlegd en toch lukt het niet meer allemaal.

Baby eten geven

Dan zijn er nog die verdomde verplichtingen tegenover mijn baby. Het ritme van het kinderdagverblijf thuis proberen aan te houden, elke dag verse fruit- en groentepap klaarmaken en ze, aan de hand van een slaapritueel, netjes in haar eigen bed leggen op een ongeveer vast tijdstip. Nee, dat lukt niet. Ik moet er spontaan van lachen als ik het typ. Ik denk niet dat ik de afgelopen 10 maanden al effectief fruitpap heb gemaakt. Ik pak een banaan, schil deze een klein beetje en hou die voor de mond van mijn dochtertje. Zij eet hier dan gulzig van (of niet, als ze niet wil) tot de banaan op is (of overal tegenaan plakt). De volgende dag geef ik ze dan een sinaasappel waar ze gulzig de partjes van leegzuigt. Mijn redenering: dit is volgens mij een goede manier voor haar om verschillende soorten fruit te leren kennen, afwisseling tussen banaan en sinaasappel zal wel goed zijn voor de darmpjes en ‘echte’ fruitpap krijgt ze wel op het kinderdagverblijf. De echte reden is uiteraard dat ik helemaal geen tijd meer heb om nog aan fruitpap te beginnen wanneer ik door heb dat ze honger heeft. Ik mag al blij zijn als ik er in geslaagd ben om tegen dan mijn eigen kleren aan te doen.
En de groentepap vraag je? Er zitten twee zelfgemaakte wortelpapjes in de vriezer met het idee om deze te geven als ik geen tijd heb om ze te maken. De realiteit is echter dat ik ook geen tijd heb om deze te ontdooien. Dus wat doen we? In het beste geval hebben we ‘s morgens verse soep gemaakt zodat ze uit haar beker soep kan drinken, in het slechtste geval zuigt ze kerstomaatjes leeg en experimenteert ze zelf met komkommer en paprika.      
Voorts is ze zeer geïnteresseerd in alles wat wij eten en wil ze alles proeven, een extra motivatie dus om zo veel mogelijk zelf gezond te eten zodat de baby zonder problemen (maar wel met heel veel geknoei) mee kan eten. Ze eet graag zelf mee. Dan geven we haar een klein bordje van onze puree, rijstschotel, havermoutpap, tomatensaus,… en we geven er een lepeltje bij (dat bijna altijd meteen op de grond belandt) en we laten haar zelf maar wat experimenten. Aan de grond, de stoel en haar kleren te zien denken we dan dat ze eigenlijk niet veel binnen krijgt maar achteraf zien we aan de luiers dan wel weer dat er toch verbazingwekkend veel van ‘ons’ eten in haar buikje terecht is gekomen.
Slabbetje vraag je? Nee! Die gebruiken we al lang niet meer! Waarom zou ik? Als baby gegeten heeft dan hangt ze vol van kop tot teen, met of zonder slabbetje. Al haar kleren dienen dan gewassen te worden (soms, als het warm genoeg is binnen, laat ik ze gewoon in haar luiertje eten, scheelt was). Dan was ik liever de kleren die ze aanhad dan haar kleren + een slabbetje, scheelt ook weer een beetje was.     

Babybedje

Dan nog haar bedje, haha haar bedje! Het bestaat, dat bedje. Het staat zelf in ‘haar’ kamer. Alleen kan ze er niet echt in liggen gezien het nog vol dozen en andere rommel ligt. De werken aan de bovenverdieping zijn dus nog niet helemaal afgerond en dus wordt haar kamer gebruikt als opslagkamer voor het materiaal. Momenteel is de kamer van haar zus volledig leeg zodat we daar verder kunnen doen. Die spullen staan dus in de jongste haar kamer. Waar ligt de baby dan als ze slaapt? Overdag ligt ze vaak in de zetel te slapen. Dan drinkt ze bij de mama als ze moe is en valt ze in slaap. Of ik ga met haar wandelen tot ze slaapt en zet dan de kinderwagen voorzichtig in de keuken en beveel iedereen om stilletjes te zijn. Als de twee oudsten stilletjes moeten zijn dan gaan ze graag boven spelen. Het zit zo: de kamer van de tweede staat al een hele tijd leeg. De bedoeling was om deze kamer in een week tijd af te werken maar toen kwam corona in ons huisje langs en bleken er toch meer problemen met de kamer te zijn dan eerst gedacht dus tja, weer iets dat niet gelukt is. Nu maken de twee oudsten er handig gebruik van om er ‘discofeestjes’ te houden, zo hebben ze de lamp vervangen door een discolamp en hebben met raamstiften van alle leuke dingen getekend op het raam. ’s Nachts slapen ze zeer dicht bij elkaar in de oudste haar kleine kamertje, wat uiteraard een beetje een rommeltje is geworden. Haar kamertje is net fris geschilderd en heeft nieuwe meubeltjes, we hebben alles netjes opgeruimd en nieuwe stopcontacten laten bijmaken (toch 1 project dat al geluk is!) maar nu zie je er dus niet veel van omdat  er een matras van baby 2 op de grond ligt met al ‘haar spulletjes’ die ze zo broodnodig heeft ‘om te kunnen slapen’.

Waar slaapt de baby dan ’s nachts? Het officiële antwoord is dat de baby nog altijd slaapt in een co-sleeper. Je weet wel, zo’n klein bedje voor pasgeboren baby’s dat half open is en tegen het bed van de ouders hangt. De waarheid is echter dat zij daar al lang kan uit kruipen dus in de praktijk ligt zij bij ons in bed. Vanaf dat we haar in dat bedje leggen, ook al slaapt ze zeer vast, tilt ze haar hoofdje op en komt ze, al zeurend, tegen ons aan gekropen. Ze slaapt er prima (en wij ook). Als ze dan vindt dat de dag aangebroken is (ook al zijn wij niet altijd akkoord) dan kruipt ze terug in de co-sleeper en begint ze daar te ‘spelen’. Niet dat er speelgoed ligt, voor haar is mijn wekkerradio blijkbaar het favoriete speeltje. Hoewel dit maakt dat ik zo af en toe eens (elke dag dus) het uur op mijn radio terug goed moet zetten, het nog eventjes kunnen blijven liggen terwijl zij bezig is met knopjes indrukken krijg ik er graag voor in de plaats.

Huishouden

Het huis zal er hooguit ‘schappelijk’ uitzien als je wel aangekondigd op bezoek komt. Het zou vriendelijk zijn als je dan niets zou verplaatsen zodat je niet ziet waar het vuil echt nog verstopt zit. Ik zal de lavabo en de toilet ontsmetten (je weet wel, corona) en ik zal de vloer van de benedenverdieping vegen. De zichtbare vlekken op de vloer zal ik snel wegvegen met een vodje en over de zetel zal ik snel een dekentje zwieren. Het gevolg van een niet altijd kraaknet huis is uiteraard dat zo’n peuter-baby wel eens vuiltjes in haar mond steekt. Op kleine speelgoedspulletjes (zoals lego en strijkparels) zijn we nogal voorzichtig maar stofjes, die liggen er meestal wel. Goed voor het immuunsysteem denken we dan maar. Misschien werkt het wel? De baby is nu iets meer dan 10 maanden oud en heeft voor de allereerste keer een lichaamstemperatuur van over de 38 graden. Al kan dat ook wel liggen aan het feit dat ik de thermometer alleen gebruik als iemand mij er op wijst dat ze toch wel erg warm aanvoelt of als de tekenen van ziek zijn overduidelijk zijn. Wat de dokter daar van zegt vraag je? Geen idee, de dokter zal wellicht een test voorstellen maar die gaan we uiteraard niet doen bij zo’n kleine pruts. We gaan ervan uit dat als ze na drie dagen nog steeds niet genezen is dat we ons dan maar eens naar de dokter moeten begeven (en ondertussen in het oog houden dat ze voldoende vocht opneemt uiteraard).

Hoe het allemaal niet meer ging en wat ik er, hopelijk, van geleerd heb

Wat ik met heel dit betoog wil duidelijk maken (want zo kan ik wel even voortgaan) is dat perfectie een onmogelijk streven is. Als ik streef naar perfectie in mijn leven, als ik heel hard mijn best doe om aan alle maatschappelijke verwachtingen te voldoen, dan zal ik nooit mijn doel bereiken. Nooit. Niet. Onmogelijk!
Iets meer dan drie maanden geleden vond ik mezelf, totaal leeg, huilend in de zetel. Het ging allemaal niet meer, het was te veel geworden. Veel te veel. Drie was te veel, het repetitieve huishouden was te veel, al die verwachtingen waren te veel, de werken aan de boven (met het bijhorende lawaai) was te veel, het geduld dat ik vaak probeerde op te brengen om mezelf duidelijk te maken naar mijn partner was te veel, het eindeloze gezever op mijn werk was me te veel, ik had het gevoel te veel te moeten geven en ik had niets meer over, het was op, volledig leeg. Ik vroeg aan andere mama’s met drie kinderen hoe zij het toch deden, zo alles in orde houden. Hun relatie onderhouden, alle ‘verplichtingen’ met betrekking tot hun kinderen nakomen, hun huishouden in orde houden en niemand teleurstellen op hun werk. Het antwoord was heel simpel: ze deden het niet! Want het is onmogelijk. Iets zal er onder leiden: mijn relatie met mijn partner, mijn relatie met mijn kinderen, mijn huishouden, mijn werk of mijn relatie met jezelf. En laat dit nu eens het aller belangrijkste zijn, die relatie met jezelf. Wie gaat mij ooit oprecht graag zien en wie gaat er ooit goed voor mij zorgen als ik dat niet zelf doet? Wie gaat er ooit volledig voor mij kiezen en mijn noden voorop stellen als ik dat niet eerst mezelf gun? Niemand! Misschien mijn ouders nog, maar die leven niet voor eeuwig en hebben ook helemaal geen verantwoordelijkheid meer naar mij toe.

Kiezen voor mezelf

Integriteit, moed, zelfliefde, zelfrespect,… dat zijn zaken waar ik, in elke situatie, altijd voor kan kiezen. Mijn collega’s waren niet altijd zo lief tegen elkaar (en voor mij) en ik probeerde te kiezen voor mijn eigen integriteit. Ook al werd ik door hun gedrag benadeeld en kon ik hier weinig aan veranderen (buiten dan effectief ontslag nemen), ik kon wel blijven kiezen om mezelf met de nodige integriteit te gedragen. Want weet je waar ik eigenlijk echt het meeste van in de put zat toen het allemaal niet meer ging? Niet van het feit dat alles zo mis liep met mijn collega’s en de organisatie waar ik in werkte, niet van het feit dat mijn partner vaak zo veel geduld ‘vroeg’, dat een extra baby toch zo veel ‘opoffering’ vroeg, dat de werken aan de bovenverdieping zo onnoemelijk veel vertraging opliepen, dat het huishouden té veel was geworden, dat het onderwijs steeds meer mankementen begint te vertonen, dat er veel te veel en veel te onrealistische eisen worden gesteld aan jonge moeders,… maar van het feit dat ik mezelf in de steek had gelaten. Ik dacht boos te zijn op mijn werk, mijn man, de maatschappij, het onderwijs,… maar eigenlijk was ik boos op mezelf. Ik had mezelf verwaarloosd, ik had niet voor mezelf gekozen, ik had mezelf in de steek gelaten. En dat wens ik niet meer te doen.

Prioriteiten stellen

Dus nu stel ik mijn prioriteiten aan de hand van wat voor mij echt van belangrijk is (en laten we zeggen, dat is in geen geval een perfect huishouden!). Ik denk dat elke moeder wel zal beamen dat het onmogelijk is om jezelf steeds op de eerste plaats te zetten als je kinderen hebt. Het is een mooi sprookje, dat altijd eerst voor jezelf zorgen maar wat doe je als je nood hebt aan rust en slaap terwijl je kind haar bed zit onder te kotsen? Dan zorg je toch eerst voor het kind? Terwijl je uiteraard je partner uit het bed sjot om mee te komen helpen, die dan, half slapend niet goed weet wat die aan het doen is omdat die nog niet half beseft dat er een nachtelijk probleem is opgedoken. Dus uiteraard is zorg voor mijn kinderen een prioriteit. Zonder altijd te doen wat de maatschappij wil dat ik doe of wat mijn kinderen willen dat ik doe maar met de gedachte dat ik zelf wil geven wat mijn kinderen echt nodig hebben. Ze zijn vaak zelfstandiger dan dat we zelf denken en kunnen echt wel meer helpen in het huishouden dan dat we denken zodat ze ook echt het gevoel krijgen om echt deel uit te maken van ons gezinssysteem. Ik ben dus verre van een micro manager of een zogeheten ‘moederkloek’ als het neerkomt op de opvoeding van mijn kinderen maar ik vind het wel belangrijk om er te zijn voor hen als ze mij nodig hebben.
Voorts vind ik zelfontwikkeling, zelfrespect en integriteit enorm belangrijk. Ik heb veel ontdekt van mezelf de afgelopen drie maanden van wat mij energie geeft en wat niet, van waar ik nood aan heb en waar niet, van waar ik goed in ben en in wat niet,… En ik verheug me erop om deze eindeloze reis naar zelfontdekking verder te kunnen zetten. Af en toe eens stilstaan, ademen, aandacht geven aan mezelf (en daarmee bedoel ik niet dure nieuwe kleedjes kopen of mezelf eens laten verwennen in een spa weekend) blijkt wonderen te doen.

Als ik daarbij ook nog eens iets zinnigs kan bijdragen tot de organisatie waarvoor ik werk, en in het ideale geval zelfs tot de maatschappij, door mijn betaald en onbetaald werk, dan is dat nog geweldiger. Rekening houdend met het oprecht in stand houden van mijn dierbare relaties, met de hoop om nog meer diepgaande connecties te kunnen aangaan tijdens mijn leven. Al word ik niet altijd gelukkig van mijn leven, ik hoop dat mijn keuzes tot een betekenisvol leven vol zingeving kan leiden.

Het lijkt me duidelijk dat mijn huishouden op orde houden geen topprioriteit (meer) is voor mij. Dat uiterlijke schijn, voldoen aan onrealistische verwachtingen, een baby en kinderen geven wat ze eigenlijk niet nodig hebben (maar het staat zo in de boekjes),… al helemaal niet voorkomen in mijn prioriteitenlijstje. Niet! En ze zouden er ook nooit (meer) mogen staan! Al zal ik mezelf er elke dag aan moeten blijven herinneren wat ik belangrijk vind en dat ik bijgevolg zelf wel zal bepalen waar ik mijn tijd in energie in steek. Want heb ik echt zo veel ‘verplichtingen’? Laten we dat vreselijke woord maar ineens schrappen!