Vorige week zat je hier thuis bij mij. Je maakte je huiswerk en al je lessen al meteen de eerste dag af en je had nog veel energie over om bergen te verzetten de rest van de dagen. Je tablet, daar kijk je al lang niet meer naar om, jij wil echte actie in jouw leven.   
De rest van de dagen heb je gevuld met kookboeken lezen, elke dag een nieuw gerecht te verzinnen en op tafel te toveren, je kamer uit te mesten (ik sta er steeds van versteld hoe veel rommel er elke maand opnieuw uit jouw klein kamertje gesleurd kan worden, waar blijft dit toch vandaan komen?), met te knutselen met alles wat je maar kon vinden, met je twee kleine zusjes te entertainen, met een `fuif` in de living voor alle gezinsleden te organiseren,…

Je oefende met hart en ziel je liedjes voor je koor tot ook wij ze vanbuiten kenden, je leerde jezelf vioolstukjes aan die de juf je nog niet kon aanleren omdat ook zij afwezig was. Elke ochtend stond je om 6 uur op (want vroeger mag van mij niet) en elke avond, na een dag vol actie, stond je te popelen om met je papa nog een avondwandeling te gaan maken. Die ene dag hoorde we je om 1uur nog bezig in je kamer. Je hielp vlijtig mee met het hele huis te kuisen, je zat `s avonds laat nog speelgoed uit te kiezen dat weg mocht, je stelde een zeer ambitieus oudejaarsmenu samen,… Het is te veel om op te noemen wat jij in een week tijd allemaal doet, zelfs als je thuis bent.

Om aan jouw enorme bewegingsnood te voldoen wou ik met jouw baantjes gaan trekken in het zwembad en tot mijn grote teleurstelling mocht je niet mee binnen want `een kind van acht zou toch niet echt baantjes trekken, die zou spelen en daarmee de volwassenen die zwemmen storen`. Dan gingen we maar naar de bibliotheek waarbij je vol enthousiasme knutselboeken, nog meer kookboeken en informatieboeken uitzocht over onderwerpen waar je het liefst alles van weet. Je was zo blij dat je je zakgeld bij had zodat je ook nog eens de warmste week kon steunen in de bibliotheek.

We gaan er niet over liegen, we worden hier soms heel moe van je voortdurende actie en al je energie. Van de dagelijkse `oeps` momentjes en kleine ongelukjes kijken we al niet meer op. Van je soms wel gek samengestelde outfits ook niet.
Wij zijn vooral heel fier op zo`n prachtige actieve, creatieve meid met een groot hart van goud. We zouden je niet anders willen.     

We merken nu al dat er toch wel veel mensen zijn die vinden dat je je `wat meer moet inhouden`. Dat je voortdurende zoeken naar actie `niet normaal is en toch wat moet ingeperkt worden`. Dit baart me grote zorgen, lieve meid. Ik hoop zo hard dat je jouw gouden persoonlijkheid nooit inruilt voor iets wat `beter bij de maatschappij past`, voor iets waar anderen zich minder aan ergeren, minder bedreigd door voelen. Want jij bent fantastisch, jij bent zo getalenteerd op vele vlakken, zo energiek, zo enorm empathisch. Jij kan bergen verzetten en dat is wat de maatschappij nodig heeft. Mensen die voluit gaan voor het goede, die de wereld mee kunnen helpen bewegen naar de juiste richting. Als daar dan commentaar op komt omdat dit niet `zou passen in onze maatschappij` of `te vermoeiend is voor anderen`, dan, lieve schat, is er iets mis met onze maatschappij maar zeker niet met jou.

Was er maar iets dat ik kon doen om je te beschermen tegen de afwijzingen die je mogelijks nog gaat tegenkomen in jouw leven van mensen die zich `te bedreigd` voelen door jouw enorm enthousiasme en enorme hoeveelheid energie, jouw wil om het juiste te doen, om bij te leren, om nog meer kennis te vergaren, om te experimenteren, om te vallen en op te staan, om kritisch te kijken om zo manieren te vinden om iets nog beter te doen werken,… Want zij verdienen jouw energie niet, geweldige meid. Kon ik je maar sterk genoeg maken zodat je nooit het gekke idee krijgt dat je jouw geweldige persoonlijkheid moet proberen aan te passen naar de verwachtingen van anderen toe. Want dat moet je niet, nooit, blijf wie je bent, je bent geweldig!