De tangent in Mechelen gaat bijna open, de tangent is een stuk wegverbinding die de mobiliteitsuitdagingen in Mechelen zou moeten verbeteren. Het is dit weekend dan ook groot feest: Deze avond was er eerst een kinderfuif en dan een volwassenfuif, in de tunnel van de tangent. Morgen is er ook van alles te doen in de tunnel, zo kan je er bijvoorbeeld doorheen fietsen.

Ik keek er enorm naar uit, een gratis fuif. Marie is vandaag bij haar oma gaan slapen, dat kwam dus goed uit. Dat past immers perfect in mijn plan: mijn eigen leven volledig voortzetten, of er nu een derde baby in huis is of niet.

Toen ik zwanger was van baby 3 was ik wat teleurgesteld dat ik mijn eigen leven weer op pauze ging moeten zetten om voor een baby / peuter / kleuter te zorgen. Ik begon eindelijk terug meer vrijheid te ervaren nu de twee oudsten wat ouder waren. Dus besloot ik om deze keer mijn leven gewoon verder te leiden: mijn professionele activiteiten zouden er niet onder leiden, ik zou gaan mountainbiken, klimmen, kajakken, fuiven,… . Deze keer ging ik mijn leven niet meer te veel aanpassen aan de baby/peuter maar ging ik wel een manier vinden waarbij de baby/peuter in mijn leven ging passen.

Marie is best wel een flinke baby/peuter: ze eet goed, ze slaapt meer dan dat haar zussen hebben gedaan, ze is zeker minder ziek dan dat haar zussen zijn geweest, ze is actief en vrolijk, gaat graag naar de crèche, heeft geen problemen om bij de grootouders te gaan slapen, beter kan de borstvoeding niet lopen, ze is even gehecht aan haar papa als aan haar mama,… .

De laatste tijd is ze wel wat ziek en slaapt ze dus veel minder goed. Ze heeft ook een heel duidelijk eigen willetje en als dat niet onmiddellijk NU wordt ingelost dan gilt ze heel de straat bij elkaar. Een echte peuter dus. Mijn man en ik delen de slapeloze nachten, al zijn de eetmomenten steeds voor mij aangezien Marie echt niet uit een flesje wil drinken. En ook al gaat ze graag slapen bij de grootouders, vlot verloopt zo`n operatie niet waardoor we dat maar zeer zelden doen.

En toch, toen ik deze avond op de fuif van de tangent was, had ik helemaal geen zin en geen energie om te fuiven. Ik wou naar huis, ik wou lekker vroeg in mijn bed gaan liggen, ik wou het boek verder lezen dat ik al een jaar probeer te lezen maar waarbij ik nog maar tot aan hoofdstuk 2 ben geraakt, ik wou rust en kalmte, ik wou lekker lang bellen met een vriendin, ik wou liever een bruiswatertje drinken in mijn zetel naast mijn man dan een cocktail in een wegwerpbekertje op een festival. Het deed me tranen krijgen in mijn ogen. Is het me dan toch niet gelukt om mijn eigen leven verder te zetten met een baby/peuter in huis? Ik ga nooit meer kajakken. Mountainbiken doe ik maar heel zelden en eigenlijk elke keer hetzelfde simpele parcours want meer lukt me nu niet. Die paar keer dat ik ben gaan klimmen ging het eigenlijk zeer moeizaam en begon ik schrik te krijgen van de hoogtes (iets wat ik vroeger nooit had). Ik werk halftijds en ik geniet daar ook wel van, alles zo wat rustig eraan kunnen doen. Ik mis het stevig willetje van mijn deugnieterig peutertje als ze hier niet is. Terwijl ik de indruk heb dat mijn man er wel in slaagt om zijn leven gewoon, in dezelfde versnelling (of zelfs hoger) verder te zetten.

Is het een illusie dat moeders en vaders gelijk zijn? Zijn moeders eigenlijk niet altijd de hoofdverzorgers van de baby/peuter, ook al worden de taken zo goed mogelijk verdeeld?

Is dat dan ouder worden? Meer genieten van rust dan van adrenaline? Ben ik veranderd of ben ik gewoon zo moe dat ik nu meer nood heb aan rust dan aan al die activiteiten waar ik vroeger zo van genoot?