Er zijn zeer hoog opgeleide personen, met voldoende financiële middelen en toegang tot alle mogelijke hulpverlening en kinderopvang, met eindeloze ondersteuning van hun (schoon)ouders en andere kennissen en familie die er toch niet in blijken te slagen om hun kinderen op te voeden naar hun behoeftes. Daarnaast zijn er duidelijk ook minder opgeleide mensen met minder middelen en een minder groot opvangnetwerk, die niet altijd het geluk hebben om hun kinderen naar de opvang te kunnen sturen, die dan weer wel goed aanvoelen wat hun kinderen nodig hebben. Waarom? Net omdat zij niet weten wat de theorie zegt? Net omdat zij, in hun niet perfecte leven, niet (meer) strijden naar perfectie? Omdat zij al zo veel andere dingen aan hun hoofd hebben dat ze zich echt niet meer druk kunnen maken over zaken die toch niet van belang zijn? Zoals een vuile vloer, af en toe toch eens een voetje op de zetel, een kind dat zijn bord niet leegeet, een kind dat ‘te laat’ gaat slapen, speelgoed dat stuk of verloren gaat, kinderen die niet elke dag 10 minuten luidop lezen én 10 minuten hun maaltafels oefenen na school, 'wat de anderen er over denken of zeggen',… . Ze doen het, zonder er te veel over na te denken, en dat is toch vaak niet slecht.

Ik ken alle theorie over opvoeding wel: een baby moet op zijn rug slapen vanwege verstikkingsgevaar, een baby heeft massa’s slaap nodig (mijn nooit, niet, geen van de drie, zo blijkt), een kind heeft een vaste routine nodig en een lagere school kind heeft oefentijd nodig om luidop te lezen. De kinderen moeten ingesmeerd worden, krijgen best elke week zakgeld zodat ze met geld leren omgaan, muzikale kinderen gaan naar de muziekles en in de jeugdbeweging leren ze noodzakelijke sociale vaardigheden. Zetels gaan het langst mee als er geen kind op gaat staan,… En wat is de conclusie? Je kan een kind nooit perfect opvoeden, nooit. Er is altijd wel iets aan de hand: te veel schermtijd, te weinig computervaardigheden, te weinig fruit of net te veel (want dat mag dan ook weer niet), te weinig aanmoediging of net te veel waardoor de intrinsieke motivatie dan weer wegvloeit,…

Ik heb met de gedachte gespeeld om iets van opvoedingsondersteuning te geven aan ouders. Maar hoe begin je hier aan? Ik ga een moeder echt niet vertellen om haar baby op de rug te leggen, ik heb zelf veel last gehad met een baby die maar geen slaap kon vatten op die verdomde rug. En wat blijkt nu? Gedwongen op de rug moeten slapen brengt wel degelijk trauma’s met zich mee. Nog meer trauma’s is nu net niet wat onze Ego-gedreven maatschappij nodig heeft.

Toch ga ik ook niet aan een mama vertellen dat ze haar baby absoluut op de buik moet leggen: wat als die baby dan stikt? Wat advies heb ik dan gegeven?

Of het advies dat kinderen melk nodig hebben voor calcium: wat blijk er uit onderzoek (en uit ondervinding bij mijn eigen laatste baby) dat een baby absoluut geen, 0, zero, krampjes krijgt als de mama uitsluitend borstvoeding geeft en géén melkproducten tot zich neemt. Al kan ik toch ook niet ‘belslissen’ dat mama’s dan maar moeten stoppen met melkproducten?

Het enige advies dat ik wil geven is: volg je moedergevoel, volg je instinct. Papa’s: volg je instinct en vertrouw (!) op dat geweldige moederinstinct van de mama, van de persoon die het kind 9 maanden lang in haar buik heeft laten groeien! Het is daar niet voor niets!

Wat als dat instinct bedolven is onder alle advies, onder alle kennis, onder eenzaamheid, onder miserie, onder de zoektocht naar zichzelf? Dan wordt het moeilijk om het instinct nog te voelen natuurlijk.

Daarom, de beste manier om aan opvoedingsondersteuning te doen is: mama’s en papa’s de kans geven om terug in hun eigen menselijke kracht te gaan staan, terug hun eigen menselijke zelf te worden. Hun instinct zal op die manier sowieso terug boven komen en dit hopelijk met genoeg zelfvertrouwen om, tegen alle advies in, toch je eigen gevoel te volgen. Elk kind is anders, ieder kind heeft andere behoeften, ieder kind groeit op een andere manier. Hoe zou één boek over ‘de opvoeding van het kind’ dan ooit kunnen volstaan?