De vraag die ik me vaak stel is: hoe natuurlijk is monogamie voor de mens?
Waarom gaan er zo veel mensen `vreemd` als monogamie de norm zou zijn?
Waarom geven we ons zelf de illusie van eeuwige trouw en eeuwige verliefdheid op dezelfde persoon?
Komt onze schrik voor polyamorie niet eerder voort uit een soort verlatingsangst dat ontstaat uit een onzekerheid? De gedachte dat de ander ons zal verlaten als hij of zij nog maar gevoelens durft toe te geven voor een ander en de gedachte dat we niets zijn zonder hem of haar, dat we onszelf dan zouden kunnen verliezen?

Wat als nu net die monogame illusie zo veel koppels uit elkaar drijft? Het drama als men ontdekt dat de ander gevoelens heeft voor iemand anders of misschien wel fysiek is geweest met iemand anders, al was het maar een kus. Of de zogenaamde `pleger` zelf, die uit zijn of haar relatie stapt omdat de illusie er is dat je maar van 1 iemand tegelijk wil houden dus die wil dan `het juiste` doen wanneer hij of zij sterke gevoelens voor een ander bij zichzelf opmerkt. Zouden deze relaties niet beter stand houden in een minder monogame samenleving? Waarin we erkennen dat verliefdheid  geen zonde is maar gewoon een gevoel. Een samenleving waarin we geen schrik hebben dat de ander ons zal verlaten maar dat we beseffen dat het een illusie is dat we `alles wat we zoeken` kunnen vinden in 1 partner. Legt de de monogamie nu net niet een heel zware druk op relaties? Waar in partners aan elkaars noden, AL hun noden, dienen te voldoen? Want vinden we echt die ware die ons `compleet maakt` en waar we, tot aan het einde van ons dagen, alles in vinden dat we ooit wouden en nodig hadden?
Voelen mensen waarvan hun partners hen `bedrogen` hebben zich zo van streek omdat er (even) iemand extra was was of omdat hun partner tegen hen loog, dingen verzweeg, heimelijk deed en hem of haar daarbij buiten sloot? Zou het dan niet beter zijn als deze daden in overleg kunnen gebeuren?
Ik persoonlijk zou me even bedrogen voelen als mijn partner al een tijd stiekem iemand anders lijkt te hebben dan wanneer mijn partner al een tijdje een andere job lijkt te hebben. Is het nu niet net dat liegen en verzwijgen dat zo`n pijn doet? Dat maakt dat we onze connectie met deze persoon en dus onze hele relatie in vraag stellen. Want wat voor relatie was het als je zelf dacht dat jij en je partner best wel close waren terwijl je partner toch de nood voelde om te liegen. Wat zegt dat dan over ons beoordelingsvermogen? En waarom is dit allemaal nodig? Zouden deze problemen niet opgelost zijn als we wat opener waren dan de strikte monogamie die in deze huidige tijd de norm lijkt te zijn in onze maatschappij? Kunnen we dan niet gewoon onszelf zijn in alle openheid en alle eerlijkheid.

Is polyamorie zwak, een zwakte om toe te geven aan onze verlangens en en onze lusten? Of is het net een teken van sterkte dat je je partner al die vrijheid kan en wil geven zonder jezelf onzeker te voelen? Zonder verlatingsangst, een relatie waarin je partner niet de druk wordt opgelegd om aan al jouw noden te voldoen maar gewoon kan zijn, zichzelf kan zijn in alle vrijheid zonder angst.
Een relatie waarin we beseffen dat niemand verantwoordelijk is om onze eigen noden in te vullen, alleen wijzelf.

Durven we dromen van echte vrijheid, van relaties waarin we geen regels gaan opleggen aan elkaar over wat wel en wat niet mag?