De schepen van onderwijs van Mechelen wil mij spreken. En dus zit ik hier, met tranen in mijn ogen, de mail te lezen. Geen idee of ik kan op de momenten die ze mij voorstelt. Mijn innerlijke wereld heeft nu even mijn aandacht nodig. Dus schrijf ik eerst dit artikel voor ik mijn agenda erbij haal.

Natuurlijk ga ik op deze uitnodiging in maar wat ik ga zeggen? Er zijn twee opties: de waarheid of proberen toch alles wat beter en grootster voor te stellen dan dat het eigenlijk is. Er is geen keuze te maken hier, de waarheid is het enige dat ik zal zeggen.

En niet, nee niet (!), met een verdomde PowerPoint. Ik wil nooit meer praten met iemand aan de hand van een PowerPoint. Ik weet verdorie heel goed wat ik wil bereiken, wat ik wil zeggen, waar ik voor sta, waar ik goed in ben, welk netwerk ik nu wel heb (en vooral welk niet, dat heb ik nu wel geleerd, op de harde manier). Ik kan antwoorden op vragen, ik kan het verhaal vertellen, ik kan recht uit mijn hart en mijn eigen levensmissie spreken.

Dus ik ga met de schepen van onderwijs praten en ik zeg haar alles wat ze wil weten. Ik vertel haar over de missie, over de nood van de doelgroep die we nu zowat negeren in ons onderwijs, over de plannen die WIJzer had, over ik die mijn intuïtie niet genoeg vertrouwde en bijgevolg mensen vertrouwde waarvan ik WIST dat ze niet te vertrouwen waren. Over hoe ik alles heb moeten stilleggen én over hoe de missie nog steeds dezelfde blijft. Over hoe wij, er is een wij (!), terug van 0 proberen iets op te bouwen. Op een andere manier nu, met minder naïviteit, meer vertrouwen op mijn uitstekende intuïtie, vertrouwend op mezelf én vooral op anderen. De verantwoordelijkheid gevend aan diegenen die dit écht wel kunnen dragen, op hun tempo, breed en gedragen.

Waarom ween ik dan als ik de mail lees? Ik moet eerlijk bekennen dat ik nog niet eens de moeite heb gedaan om te bekijken wie de schepen van onderwijs is in Mechelen. Is dat niet ironisch? Hoeveel moeite en hoeveel tijd heb ik wel niet gestoken om tot bij de vorige schepen te komen? Via de adviseur van Bart Somers zelfs! En nu had ik er nog niet eens over nagedacht, er was geen verlangen. Er was geen ego, er was geen onzekerheid. Gewoon een doen, vanuit de missie, in verbondenheid met anderen, mijn intuïtie volgend, erop vertrouwen dat hetgeen zal komen dat moet komen, hetgeen zal gebeuren dat moet gebeuren. Zonder die innerlijke stem het zwijgen te doen opleggen, die innerlijke stem die tegen mij ROEPT dat ik méér MOET doen om ook die kinderen en jongeren verder te helpen. Want ik kan meer, ik kan mensen bij elkaar brengen en ik kan hun stem luider doen klinken.

Wat ik niet maar kan, wat ik niet meer zal doen, is mijn levensmissie vervullen zoals anders dat willen. Ik ga helemaal niemand proberen te overtuigen met een PowerPoint. Ik neem mijn laptop niet mee naar de schepen. Ik neem niemand mee die mijn kracht wegneemt. Ik neem hopelijk wel iemand mee natuurlijk, liever zoveel mogelijk samen, in verbondenheid, krachten bundelend. Het zal iemand zijn die ik kan vertrouwen. Iemand die, net als ik, vanuit haar (of zijn) hart spreekt. Mijn intuïtie zal het mij wel zeggen wie, daar vertrouw ik voortaan op.