Ik vraag me soms af of alle mama`s zich zo vaak schuldig voelen over van alles en nog wat. Zo voel ik me wel eens schuldig over dat wij geen grote tuin met schommel hebben en vraag me dan af of mijn dochters zich wel genoeg kunnen amuseren hier thuis. Dan vraag ik me af of het niet te egoïstisch is om een huisje te kopen waar ik geen al te grote lening voor moest aangaan maar nu wel twee (bijna drie) kinderen ga opvoeden in een tuin zonder schommel en trampoline, zonder glijbaan, met kleine slaapkamers en een kleine living, met een kleine zetel waar we net met ons vijven inpassen.

Op een ander moment maak ik me dan weer zorgen over of mijn kinderen wel genoeg hobby`s hebben. Tegenwoordig hebben zelfs kleuters al meerdere hobby`s waar ze wekelijks, na de schooluren, naar toe gaan. Maar mijn kleuter heeft geen hobby, ze wou niet en ik dacht, ze is vijf, ze moet al (tegen haar goesting) voltijds naar school. De grootse heeft wel hobby`s maar moest dan weer kiezen tussen viool (een zeer moeilijk instrument om te leren, wat veel tijd vergt) en ballet omdat ze daarbovenop ook al naar de chiro en de JNM gaat en ik zie het niet zitten om hele dagen rond te rijden voor alleen de oudste (en dus de twee jongsten overal mee heen te sleuren). Is dat egoïstisch van mij of noemt dit zelfzorg? Of opvoeding?

Dan hebben we nog die keer dat ik me schuldig voelde omdat mijn kinderen dit schooljaar nooit naar de na bewaking moeten (ze willen het nochtans graag) terwijl ik me de andere keer dan weer schuldig voelde dat de kinderen elke dag blijven eten op school terwijl ik eigenlijk gewoon thuis ben.

Als ik hoor hoe enthousiast ze nog steeds zijn over vorige reizen die we samen met hen maakten dan voel ik me schuldig dat we niet zo heel veel op reis gaan maar moest ik meer gaan werken om meer te verdienen dan zou ik me wellicht schuldig voelen omdat ik er te weinig ben voor hun. En dan vraag ik me af of ze later boos gaan zijn op mij als blijkt dat ik genoeg gespaard heb om toe te komen tijdens mijn oude dag terwijl ze in hun kindertijd 2de hands kleren moesten dragen en niet zo heel veel op reis gingen. Dan vraag ik mij af of zij als volwassenen net het omgekeerde gaan doen, en dus niet spaarzaam gaan zijn, omdat ze dan eindelijk alles kunnen kopen dat ze als kind niet zomaar kregen.

Het schuldig voelen als moeder heeft niet veel zin, het moederschap is per definitie imperfect. En toch doen we het, de mama`s. Ooit hoorde ik iemand zeggen dat als je je als mama soms schuldig voelt je eigenlijk een heel goede mama bent omdat je dan je eigen ouderschap in vraag durft te stellen. Misschien is dat dan het nut? Om jezelf bij te kunnen sturen en om zo bewust mogelijk te kunnen opvoeden? Want wij kunnen onze kinderen opvoeden zoals wij nu denken dat het beste is voor hen en ook voor onszelf om het vol te houden en toch kunnen wij niet volledig verantwoordelijk zijn over hoe onze kinderen later zullen opgroeien.