Gisteren ging ik uit eten met een groep mensen. We waren met tien en zaten eerst een hele tijd alleen op de eerste verdieping van het restaurant. Ik kreeg van iemand in het gezelschap de opmerking dat ik stiller moest praten, dat ik mezelf moest inhouden want ik gedroeg me beschaamt lijk en asociaal. De akoestiek in de zaal was zo slecht dat wanneer ik verstaanbaar tegen de persoon over mij, of schuin over mij, wou praten ik ook wel luider moest praten. Daarnaast kan ik soms wel heel enthousiast worden over bepaalde onderwerpen. Het irriteerde mij want, uiteraard, was er helemaal niemand buiten onze tafel die zich daar aan zou storen. En ik wou graag spreken met de personen waar ik tegen wou praten (dat ging zeker niet zachter) én ik hou er al helemaal niet van als ik mijn grootste, geweldige, enthousiaste zelf moet wegstoppen enkel en alleen voor anderen hun irrationele irritatie. Sinds wanneer is het een goed idee om u te schamen voor andere mensen? Wat is het nut daar ook weer van? Is schaamte dan geen ziekte van het ego dat de ziel beperkt?

Iets later kwam er een groep mannen bij op dezelfde verdieping zitten en zij waren luider dan wij. Weer kreeg ik dezelfde opmerking terwijl het zeer duidelijk was dat deze mannen niet met ons bezig waren maar met elkaar. Ze hadden mij ook nooit kunnen horen gezien ze zelf veel meer kabaal bij zich hadden. Niemand stoorde zich aan deze gezellige mannelijke bende, die luider en enthousiaster waren dan ikzelf.

Had het daar iets mee te maken, met mijn vrouwelijkheid? In alle geval had ik weer maar eens het gevoel dat ik mezelf niet mocht zijn, dat ik enkel en alleen bestaansrecht heb als ik mezelf kleiner maak, als ik mijn geweldige, kleurrijke, grootste persoonlijkheid wegstop, mij verstop. Wat neerkomt dat ik eigenlijk geen bestaansrecht heb, want hoe kan je ten volle bestaan, in je eigen kracht, doen wat je moet doen volgens je eigen menselijke natuur, als je jezelf niet mag tonen, jezelf niet mag zijn? Dat gaat niet. Dan kan ik ook mijn missie niet vervullen: de missie om anderen te helpen om terug in hun eigen kracht te gaan staan.

Nog iets later vertelde ik dat er iemand deze week had gezegd dat ik niet te vertrouwen ben. Ik vertelde dat ik hier wel mee inzat want dat dit echt niet waar is. Integriteit, mezelf zijn, open en eerlijk, té eerlijk en té open voor sommigen, is mijn grootste waarde. Daar geloof ik zo hard in, dat ik steeds zal proberen om nog authentieker, integerder, eerlijker en nog meer open te zijn naar de wereld, anderen en vooral naar mezelf toe. Ik maakte gisteren de grote fout om dan te zeggen dat ik nog zou begrijpen als ze over mij zouden zeggen dat ik een beetje ‘gek’ of ‘onvoorspelbaar’ of ‘eigenzinnig’ of ‘soms wat moeilijk’ ben. Hoewel ik het daar niet perse mee eens ben, zou ik nog wel kunnen begrijpen hoe anderen mensen dat zo zouden zien. En daar werd dan mee gelachen, er werd gisteren, al lachend, gezegd dat ik gek en labiel ben. En dat is niet waar, dat is al bijna even onwaar dan te zeggen dat ik niet te vertrouwen zou zijn. Ik ben één van de meest veerkrachtige en emotioneel gezonde personen die ik zelf ken. Ik ben zo krachtig (en prachtig) dat labiel verre van de juiste term is.

Toch reageerde ik er gisteren niet op, want ik weet vanwaar het komt. Mijn grootste, kleurrijke, wondermooie persoonlijkheid maakt dat ik ook zeer intense emoties beleef, durf te beleven vooral. Mensen die zich dan weer niet comfortabel voelen in het voelen van hun eigen emoties, met alle mooiheid én met alle pijn die daar bij hoort, houden niet zo van mensen die daar dan weer zeer openlijk over zijn.

Het deed me beseffen dat deze mensen eigenlijk niet geïnteresseerd zijn in wie ik echt vanbinnen ben en dat deed ontzettend veel pijn. Ik probeer zo hard, zo verschrikkelijk hard, om mezelf te laten zien. Ik merk dat ik dan zeer snel begin te praten, zeer gejaagd, in de hoop dat ik toch ergens die vijf minuten tijd vind om toch snel te zeggen wat ik wil zeggen, in de hoop dat ze het zouden horen en mij zouden zien zoals ik werkelijk ben. Dat gebeurt dan niet natuurlijk, het enige wat er dan gebeurt is dat ze mij wat druk vinden, dat ik gestresseerd en gejaagd overkom, wat eigenlijk getuigd van weinig zelfrespect. Gebrek aan zelfrespect dat dan ook geen respect uitlokt bij anderen. Ze willen mij ook niet zien zoals ik helemaal ben, ze kunnen mij niet eens zien zoals ik helemaal ben. Dat gaat niet, zolang je jezelf niet kan zien zoals jij helemaal bent, zolang je jezelf, met al je emoties, trauma’s en pijntjes, niet kan accepteren en kan zien. Dan zit je vast, vast in een soort ‘slapende’ toestand die je moe maakt, altijd moe, zo verschrikkelijk moe.

En hoe kan ik mezelf blijven ontwikkelen, mijn eigen kracht blijven terugvinden, als ik me laat omringen door mensen die zich vooral comfortabel voelen als ik mezelf wegstop? Dat kan ik niet, dat gaat niet. Moet ik ze dan verbannen uit mijn leven? Nee. Ik moet wel hoog dringend stoppen met te proberen om mezelf op te dringen, dat heeft geen nut. Ik kan beter nieuwsgierig kijken naar wie zij zijn, wat hun drijft, waar hun angsten nog zitten, waar de mooiheid zit en de grootsheid (de kracht) die ook in hunzelf schuilt en er zo graag uit wil komen. Met nieuwsgierigheid en verwondering de taferelen aanschouwen, weg van mijn eigen ego, en klaarstaan, in al mijn kracht, voor als één van hun besluit om mij te vergezellen aan de kant van het echte, authentieke, integere leven, weg van angst, weg van ego’s, bij onszelf, bij onze emoties, met alle mooiheid en alle pijn die daar bij hoort. Dan zien zij ook hoe ze zelf écht zijn: zo wondermooi en prachtig, zo ongelooflijk krachtig!

Al kies ik er uiteraard wel voor om mezelf in de toekomst zo weinig mogelijk naar openbare plaatsen te gaan met mensen die zich schamen voor mij, dat zou maar al te gek zijn. Net zoals ik volgende keer gepast zal reageren, met alle zelfrespect, als men de nood nog heeft om mij te beledigen.