Vorig weekend is een kennis van ons uit het leven gestapt, Peter.

Hij was zeer activistisch, idealistisch, probeerde de wereld toch een beetje beter te maken door de kleine en ook de grote problemen aan te pakken. Ook bijzonder aan Peter was dat onze dochter Kato hem heeft leren kennen toen zij 3 jaar was en ze aanvaardde Peter meteen als haar dikke vriend. Dat is bijzonder omdat Kato normaal veel tijd nodig heeft om aan iemand nieuw te wennen. Maar aan Peter niet, van Peter was ze meteen fan. 
Kato voelt goed aan wanneer iemand oprecht is en wanneer niet, op dat vlak is Kato onze kanarievogel. Peter vertrouwde ze dus wel, meteen. Waardoor ik concludeer dat Peter authentiek was, authentiek in het voeren van zijn strijd voor een betere en rechtvaardige wereld ook.

Zijn leven zal niet gemakkelijk zijn geweest, de problemen van de wereld dragend op zijn schouders, een zeer verstandige man ook. Hij deed wat hij vond wat hij moest doen, wat hij vond dat zijn morele plicht was, en hij ging daar zeer ver in, verder dan eender wie die ik ooit heb gekend.

In velen hun ogen ging hij te ver, maar was dat wel zo? Hadden we niet beter allemaal zoals Peter geweest en niet opgeven, nooit opgeven, blijven strijden voor dat wat juist is, voor dat wat rechtvaardig is. Zeggen wat er gezegd dient te worden, zeggen wat waar en correct is, heilige huisjes in vraag stellen en omver trappen moest dat nodig zijn. Het verborgen naar buiten proberen brengen, mensen laten zien wat er nu mis is en hoe het beter kan, of ze dat nu leuk vinden of niet. Is dat niet onze menselijke morele plicht? De plicht die Peter invulde, wat wellicht zijn leven ook zo zwaar maakte (al kan ik dat enkel maar raden). Zou Peter zijn leven dan niet gemakkelijker en dragelijker zijn geweest als wij allemaal onze morele plicht ten volle zouden vervullen om te doen wat goed is, om op te komen voor wat juist is, zonder opgeven, zonder ons tegen te houden door angst van onszelf of van anderen, zonder rekening te houden met fragiele ego’s of andere (onethische) belangen?

Is het dan niet belangrijk dat wij ons laten inspireren door de meest verstandige mensen van de maatschappij? De grootste idealisten? Zij die zien wat er mis loopt en zij die zien hoe het anders en beter kan? Laten we op zijn minst al zo veel mogelijk met elkaar in verbinding gaan, met alle idealisten onder ons, zodat we ons toch door iemand begrepen voelen.

De laatste keer dat ik hem zag, een paar weken geleden, vertelde ik hem nog hoe moedig ik hem vond. Hij vertelde me dat het toch ook allemaal niet gemakkelijk is, ik zag het aan zijn gezicht, en ik zei ‘nee dat zal niet, het is wel moedig, ik kijk daar wel naar op’. Hij knikte en de conversatie was voorbij. Ik had niet door hoe moeilijk het dan wel niet was, veel moeilijker dan dat ik toen kon inschatten, zo blijkt. Kon je het maar zeggen toen, kon ik maar iets zeggen om de last op je schouders mee te dragen.

Peter, ik hoop dat je rust hebt gevonden. Ik hoop dat het nu allemaal niet meer zo moeilijk is voor jou. Want het is je zeer zeker gelukt om de wereld een beetje beter en een beetje mooier te maken. Wij zullen ons best doen om hier een voorbeeld aan te nemen en te doen wat wij kunnen doen om onze ethische en morele plicht zo goed mogelijk te vervullen, in verbind met elkaar.