Toen ik op 19 oktober 2021 voor de klas stond en, na tien keer vragen, de antwoorden van de leerlingen nog niet goed kon verstaan omdat ik te uitgeput was, toen ik niet meer verder kon zonder pijnstillers en de grootste moeite had om nog op langere termijn te denken, toen ik donkere gedachten in mezelf voelde opkomen, toen was het duidelijk dat ik rust nodig had en wel NU. Toch zou het niet juist zijn om dit als het startpunt van mijn burn-out te beschouwen.

Ik zou het kunnen hebben over de scheefgetrokken maatschappij, onbekwaam leiderschap in het onderwijs, oncollegiaal gedrag tussen leerkrachten, te hoge werkdruk en zelfs over de ‘mondige jeugd`. Zou ik dan nog wel echt schrijven over de echte oorzaken van mijn burn-out?

Mijn burn-out begon toen ik anderen de mogelijkheid gaf om over mijn persoonlijke grenzen te gaan. Elke `ja` die ik eigenlijk niet meende droeg bij tot het komen tot het punt waarbij ik mezelf afvroeg of het zo erg zou zijn om tegen een lichtpaal te rijden op de autosnelweg.  
Mijn burn-out begon toen ik mij naar de waarden en normen van anderen ging gedragen, in de plaats van naar dat waar ik zelf echt achter stond. Ik was dan wel mondig genoeg om, zeer duidelijk en heel frequent, voor mijn eigen levensvisie op te komen. Gedroeg ik me ook naar dat wat ik zelf verkondigde? Ik vond mijn kinderen belangrijker dan de administratieve rompslomp die bij het lerarenberoep hoort, en toch riep ik tegen hen wanneer ze mij niet `lieten` doorwerken `s avonds laat. Ik hechtte geen belang aan uiterlijke schijn en toch paste ik mijn persoonlijke stijl regelmatig aan aan wat de rest van het team verwachte. Ik maakte er een punt van dat ik niet elke avond tot `s avonds laat op school kon blijven voor, weer, rondetafelgesprekken en toch was ik er elke keer opnieuw. Ik voelde dat bepaalde schoolculturen zeer slecht waren voor mijn mentale gezondheid en toch ging ik niet weg.  
Mijn burn-out begon toen ik mezelf verplichtte om een functie te aanvaarden, of te blijven uitoefenen, die me niet de uitdaging gaf die ik zo hard nodig had. Ik vertelde mezelf dat ik `niet anders kon als moeder met jonge kinderen` of dat `werkzekerheid toch veel belangrijker is` of `dat ik geen zin had in de stress van een uitdagende job`. Zat ik echt in een financiële situatie die een beetje werkonzekerheid niet toeliet? Waren mijn kinderen echt beter af met een gefrustreerde mama? Bezorgde het gebrek aan uitdaging mij dan echt geen stress? Deed ik mezelf dan niet tekort door mezelf niet te mogelijkheid te geven om mijn talenten te ontwikkelen?
Kan het zijn dat ik mezelf niet genoeg vertrouwde om te denken dat ik iets anders ook wel kon? Kan het zijn dat ik mezelf niet toeliet om echt te kiezen voor wat ik wou, en niet voor dat wat men van mij verwachte?  
Mijn burn-out begon toen ik mijn, bijna constante, moeheid als iets normaals ging beschouwen, als iets `dat er nu eenmaal bij hoort` ging beschrijven, toen ik die moeheid ging negeren.       
Mijn burn-out begon toen ik ging negeren wat ik zelf wou om anderen gelukkig te maken, toen ik problemen die me raakten probeerde te verdringen,… .

Mijn burn-out begon toen ik toeliet om mezelf, stukje bij stukje, te ontmenselijken.

Mijn herstel begon niet op 20 oktober 2021, mijn herstel begon pas toen ik klaar was met boos te zijn op de hele wereld en echt naar mezelf, in mezelf, durfde te kijken. Mijn herstel begon toen ik alle emoties toeliet die er, diep in mij, te vinden waren. Toen ik wenen en praten en mezelf echt kwetsbaar opstellen verkoos boven een grote zak chips met een zielige film.        
Mijn herstel begon toen ik, elke dag opnieuw, begon te kiezen voor een leven dat IK wil leiden, dat bij mij past.        
Mijn herstel begon toen ik besefte dat mijn drie meisjes vooral een goed voorbeeld nodig hebben, een mama die zo goed voor zichzelf zorgt dat ze de zorg voor hen er gemakkelijk bij kan nemen. Als dat de mama is die ze krijgen dan kunnen ze best wel tegen een mama die wat later thuiskomt, wat meer bezig is,… Een mama die er mentaal ook echt is wanneer ze fysiek aanwezig is.
Mijn herstel begon toen ik mezelf evenveel tijd gunde om te doen wat ik belangrijk vind dan de tijd die ik mijn man gun om te doen wat hij belangrijk vindt.

Mijn herstel begon toen ik mezelf toeliet om weer dichter bij mijn eigen natuurlijke zelf te komen.

Mijn herstel is nog niet `afgerond`, dat merk ik aan de moeheid die ik nog veel te vaak voel. Ik merk het aan de stress die ik ervaar als ik dan toch echt voor mezelf kies, alsof ik daar iemand anders mee te kort doe. Dat merk ik aan de dwingende gedachten die soms nog opkomen en mij vertellen wat ik allemaal `moet`, waarom ik de dingen niet kan doen waar ik op dat moment nood aan heb.

Mijn herstel heeft nog een lange weg te gaan en is zeker niet rechtlijnig. Er is ook geen eindpunt, ik ga geen `en nu ben ik honderd procent in orde, altijd, voor eeuwig` feestje kunnen geven. Dat punt bestaat niet. Waarom zouden er anders monniken bestaan die zich storten op extreme meditatie, in de hoop om dit punt ooit te kunnen bereiken?     
Ik zou wel een `het leven is niet perfect, dat maakt het net boeiend en helemaal oké` feestje kunnen geven of een `we kunnen nog veel leren van de persoon die we zelf waren toen we kind waren` feestje.