Toen ik zwanger bleek te zijn van baby 3 geraakte ik om verschillende reden in paniek. Ik was bang voor welke problemen er deze keer naar boven zouden komen in ons gezin wanneer baby 3 geboren zou worden. Want zo ging het bij baby 1 en baby 2, ze werden geboren en er kwam een hoopje miserie aandraven, dat op zich niet rechtstreeks iets met hun geboorte te maken had. Daarnaast deed ik mijn uiterste best om een zo goed mogelijke moeder te zijn, om zo goed mogelijk te voldoen aan alle (onrealistisch) verwachtingen van de maatschappij en verloor als gevolg helemaal mezelf waarna ik mezelf toch weer terug moest vinden. En die terugvindweg was ik nu met zoveel nieuwsgierigheid en hoop aan het bewandelen dat ik schrik had om weer terug te gaan naar de volledige zelfopoffering na de komst van baby 3.

Ik had ook nog serieuze angst voor de bevalling. Wat had ik toch graag het vertrouwen gekregen van mezelf en van anderen om op eigen krachten te bevallen in de plaats van dat mijn lichaam gebruikt werd om er een baby uit te persen. Ik bedoel niet dat ik iets tegen pijnstillende middelen heb tijdens de bevalling, ik bedoel dat er toch ergens iets serieus misgelopen is in de geschiedenis als we de nood voelen om vrouwen(lichamen) te behandelen als objecten waar we een baby uit moeten krijgen in de plaats van erop te vertrouwen dat vrouwenlichamen dit best zelf kunnen.

Zoals zovele vrouwen werd ik tijdens de eerste bevallingen geknipt, zonder uitleg, zonder toestemming, zonder noodzaak, zonder mijn medeweten. Ik werd, zonder vragen, op mijn rug gelegd, er werd zonder echte noodzaak hard op mijn buik gedrukt om de baby er wat sneller uit te krijgen en er werd mij verteld dat ik niet zo moest overdrijven toen ik riep van de pijn. Toen de baby er eindelijk was kreeg ik eindeloze richtlijnen over hoe ik mijn baby moest laten wenen, dat borstvoeding altijd pijn doet, dat ik niet moest toegeven met ze zo vaak eten te geven, dat de baby toch echt elke dag in bad moest ook al vond die dat niet leuk, dat de baby in een slaapzak en op haar rug moest slapen, willen of niet,… Dit alles maakte me, zoals zo vele moeders, onzeker en vol schuldgevoelens. Ik leerde vooral om niet te vertrouwen op mijn wondermooi moederinstinct.

Dus ik wou het deze keer anders. Ik wou terug leren vertrouwen op mijn instinct, ik wou mezelf niet verliezen, ik wou mijn middelvinger opsteken naar de onrealistische en onnodige verwachtingen maar ik had schrik, schrik dat ik niet sterk genoeg ging zijn om zo hard tegen de stroom in te zwemmen en schrik om toch op die verdomde rug gelegd te worden tijdens de geboorte van baby 3.

Dus praatte ik eindeloos tegen iedereen die het horen (of niet horen) wilde, ging ik naar de psycholoog maar vooral, ging ik ten raadde bij een vroedvrouw die me zou bijstaan tijdens de bevalling. Wat een geweldige beslissing! Niet alleen dat, maar ook wat een geweldige evoluties in het baby krijgen merkte ik wel niet op. Het geeft me hoop dat we als maatschappij toch terug aan het `vermenselijken` zijn, dat we met zijn allen terug meer mens (mogen) worden.

In de materniteit zag mijn man (ik was niet meer echt in staat om iets goed op te merken toen we er aan kwamen) een poster met allemaal mogelijke bevallingshoudingen. Hoe geweldig! Niet meer massaal in de meest onnatuurlijke houding bevallen waar kans op scheuren veel groter is, waar bevallen wellicht veel meer pijn doet. Dus lag ik op mijn zij.
Het is ook blijkbaar niet meer de gewoonte om vrouwen standaard te knippen, dus was ik slechts lichtjes ingescheurd waardoor ik geen verdoving nodig had bij de hechting.

Na de bevalling werd de (wondermooie) baby meteen op mijn buik  gelegd voor wel drie uur lang (zolang ze zelf aangaf nodig te hebben).  Daarna werd ze afgekuisd maar niet gewassen. Er werd me aangeraden om zo weinig mogelijk zalfjes, olietjes, shampootjes, zeepjes, … bij de baby te gebruiken want dermatologen hebben inmiddels ontdekt dat dit de kans op huidproblemen op latere leeftijd alleen maar vergroot. Ze `moet` helemaal niet elke dag in bad, best niet zelfs.

Buiten de brochure van kind en gezin heeft niemand mij al verteld dat ze in een slaapzak of op haar rug moet slapen, de draagdoek wordt meer en meer aangeraden zodat ze lekker dicht bij de mama kan zijn overdag en toen ik advies vroeg aan de vroedvrouw, na de eerste nacht die zowat slapeloos was, zei ze dat pasgeboren baby`s vooral op de mama willen slapen dus dat ik dat kon proberen. Wat een hemels verschil! Geen vroedvrouw die `s nachts de baby van me wegrukte om ze in haar bedje te leggen met het verwijt dat ik de baby al vanaf de eerste nacht te veel verwende! Nee eerder het `doe maar lekker verder want je doet het prima lieve mama`.

Het lijkt alsof iedereen het er nu wel mee eens is dat baby`s niet doorslapen `s nachts en dat dat best vermoeiend maar wel oké is. In de brochure van kind en gezin staat er nu zelfs dat je baby laten wenen niet goed is voor de baby, dat je de baby beter in slaap kan wiegen of dicht bij haar kan blijven (als je het zelf nog volhoudt natuurlijk, want ouders hebben ook grenzen en dan is weggaan nog altijd beter dan de controle te verliezen met de baby).

We zijn er nog lang niet maar we zijn blijkbaar toch op de goede weg om mama`s terug mama`s te laten zijn, om mama`s terug het vertrouwen te geven dat hun moederinstinct een zeer krachtig iets is waar ze zeker op mogen vertrouwen en om mama`s terug aan te moedigen om op een natuurlijke manier te bevallen (wat zeker niet wil zeggen dat de medische vooruitgang en pijnstilling geen goede evolutie is want er sterven weliswaar minder baby`s en mama`s tijdens of kort na de bevalling dan voor al deze medische ontwikkelingen).

Ik  voel deze keer niet de druk om hier alles draaiende en in orde te houden, om een zo `perfect` mogelijke mama te zijn, om mezelf weg te cijferen (in tegendeel), om de zwangerschapskilo`s er snel af te werken,… Ligt het aan mezelf of aan de andere artikels die ik te lezen krijg in de brochure van kind en gezin, aan de positieve evoluties in de verloskamer, aan de algemeen veranderende waarden en normen in de maatschappij, aan het ouder worden, aan de onmogelijkheid om alles nog effectief in orde te houden met 3 kinderen, aan de mensen die naar mijn eindeloos gezeur hebben geluisterd tijdens deze angstige zwangerschap,...? Ik weet het niet maar het is een prachtige evolutie die we massaal verder moeten aanmoedigen want gelukkige mama`s voeden gelukkige kinderen op, gelukkige kinderen worden gelukkige volwassenen en gelukkige volwassenen bouwen mee aan een duurzame maatschappij in de plaats van ze te vernietigen.