Ik lach, ik praat, ik ren door de gang,
Overal mensen, een vrolijk gezang.
Ik zwaai naar vrienden, ze lachen terug,
Maar diep vanbinnen voel ik me vlug...

Want soms is drukte net als stilte,
Soms voelt samen toch alleen.
Ze zeggen: "Jij hebt iedereen,"
Maar soms voelt het als niemand, geen één.

Overal vrienden, maar wie ziet mij echt?
Ik sta in het midden, maar voel me slecht.
Ik ben niet alleen, maar toch ook weer wel,
Een puzzel met stukjes, die missen heel snel.

Snap me niet fout, ik hou van hen,
Mijn vrienden zijn goud, ze kennen me wel.
Maar soms wil ik schreeuwen, soms wil ik gaan,
Gewoon even iemand die naast me blijft staan.

Want soms is drukte net als stilte,
Soms voelt samen toch alleen.
Ze zeggen: "Jij hebt iedereen,"
Maar soms voelt het als niemand, geen één.
Overal vrienden, maar wie ziet mij echt?
Ik sta in het midden, maar voel me slecht.
Ik ben niet alleen, maar toch ook weer wel,
Een puzzel met stukjes, die missen heel snel.

Misschien hoeft niemand het te snappen,
Misschien is dit gewoon wie ik ben.
Maar als je ooit voelt wat ik voel,
Weet dan: je bent niet alleen...

(zachter zingen)
Overal vrienden, maar wie ziet jou echt?
Jij staat in het midden, maar voelt je slecht.
Je bent niet alleen, en ik ook niet meer,
Want nu weet ik, jij voelt het ook, keer op keer.