Het is nu iets meer dan een jaar dat ik soms de vraag in mij opkomt 'wat was dat?'. Dat ik nog steeds de waanzin probeer te vatten en het onredelijke probeer op een redelijke manier te beredeneren. Vele TEDD talks heb ik er over geluisterd, over de zogenaamde straffeloosheid, over narcistisch leiderschap,... Vele gesprekken met iedereen die het verhaal horen wou, of niet horen wou, met mensen die er dicht bij stonden en met mensen die er niets mee te maken hadden.

Het blijft een mysterie. Een mysterie over hoe exact dezelfde persoon (zijne ikzelf) bijna anderhalf jaar constant geprezen kan worden voor haar kunnen, inzichten, geduld, stabiliteit, vaardigheden,... in een organisatie met uitspraken als 'ik hoop dat jij hier nog heel veel jaren wil blijven werken' en 'zo'n goede leerkracht komen we zelden tegen' om dan, in zeer korte tijd, afgeschreven te worden door dezelfde organisatie met diezelfde leidinggevenden. Na het vertrek van mijn team zocht de school, volgens hun eigen vacatures, naar 'stabiele' leerkrachten. Was ik dan niet stabiel genoeg? Of was ik net té stabiel om mezelf te kunnen plooien naar de waanzin van de leidinggevenden? De absolute waanzin waarin er zeer veel moeite werd gedaan om mijn collega's en ik het gevoel te geven dat we inspraak hadden terwijl we uiteindelijk steeds werden geacht te doen wat de 3 (3! voor een school van nog geen 50 leerlingen!) directieleden ons oplegden. Waarom zou een organisatie, een school, zo veel moeite moeten doen om leerkrachten het gevoel te geven dat ze inspraak hebben? Als je de leerkrachten effectief inspraak geeft dan moet je die moeite niet doen, dan is dat gevoel daar vanzelf...

Net zoals scholen die hun uiterste best doen om leerkrachten het gevoel te geven dat ze allemaal gelijk zijn, dat er dus niet gewerkt wordt met privileges. Waarom zou een school daar zo veel moeite voor willen doen? Behandel de leerkrachten gelijk en het gevoel volgt vanzelf, simpel toch?

Geloofden ze het zelf? Geloofde het directieteam zichzelf? Wellicht wel, wellicht geloofde niet alleen het directieteam zichzelf maar geloofde het gehele achtergebleven team ook nog dat het effectief aan ons lag. Want zo ging dat, op de één of andere manier behoor je vrij snel tot de 'familie' en geloof je het allemaal, of het nu op iets slaat of niet, het lijkt of je op dat moment veel te dicht bij staat om het geheel nog helder te kunnen zien.

Was het daarom dat we werden aangemoedigd om zo veel mogelijk van onze vrije tijd, en dus een zo groot mogelijk stuk van ons leven, aan de school te wijden? Zoals de vraag om te stoppen met behaalde hobby's, tweede jobs, het niet volgen van een cursus na de uren, de melding dat we niet moeten veronderstellen dat we onze eigen kinderen naar school kunnen brengen en kunnen afhalen als we 'in het onderwijs' zouden werken? Wat moesten we dan? Leven voor de school en voor niets anders?

Het meest pijnlijke om te beseffen is niet dat dit werd verwacht maar dat ik dit ook nog deed! Niet dat ik er echt bij nadacht, ik deed het gewoon. Ik zette alles en iedereen op zij, op de tweede plaats, want mijn werk, dat kwam eerst. Dat kwam eerst als ik een zieke dochter in huis had, dat kwam eerst als mijn dochtertje niet goed kon slapen, als mijn man problemen had, als het familiefeest was, als ik nood had aan tijd voor mezelf (niet dat ik dat na een tijd nog kon beseffen),... Het kwam eerst. Grenzen werden overschreden zoals die 1 keer dat ik op Kerstdag telefoon kreeg om te melden dat 1 van mijn leerlingen werd opgenomen (lijkt als leerkracht zijnde niet noodzakelijk om de dag zelf te weten). Of zoals toen ik op mijn sollicitatiegesprek zei dat ik heel hard kan en wil werken maar dat ik moeilijk na de schooluren kan blijven want dat ik dan mijn kinderen van school moet gaan halen. Wat bleef daar nog van over? Steeds meer werd er geëist om 's avonds te blijven en telkens kwam er protest van mijn kant en telkens kreeg ik antwoorden als 'je kan niet verwachten dat je je kinderen kan halen van school als je in het onderwijs werkt'.

Waar was die rode vlag dan die ik maar niet zag? Waarom bleef ik dan 'volhouden'? Had ik dan echt niet kunnen zien dat de luchtbel steeds groter werd, tot die onoverkomelijk ontplofte? Zat ik er ook te ver in, zoals het huidig personeel, om het echte geheel te zien?

Het heeft me wel veel geleerd, geleerd om meer aan mezelf te denken, soms eens mijn onzichtbare middelvinger op te steken en te denken 'foert, ik heb hier nu geen zin in'. Gewoon doen waar ik nu even zin in heb. Het heeft met geleerd dat ik zo trots mag zijn op mezelf dat ik altijd trouw ben gebleven aan mijn eigen mening, hoe hard men ook wou dat ik ze bijstuurde, hoe hard men ook heeft geprobeerd om mij te doen laten zwijgen. Ik had mijn mening en ik bleef ze verkondigen, ook al heeft dit uiteindelijk tot mijn ontslag geleid. Je wil toch niet blijven werken in een school waar je moet doen alsof je akkoord gaat terwijl het wringt? Dat noemen we dan blijkbaar hypocrisie, een term die ik daar pas geleerd heb. Het heeft mij wat minder (kinderlijk) naïef gemaakt, dat werkelijk niet iedereen het altijd goed voorheeft. Dat complimenten zeker niet altijd goed bedoeld zijn en dat beloftes soms ook geen waarde hebben.

Zou de directie zich er van bewust zijn geweest dat ze mij niet konden ontslaan? Ik denk het wel, ik denk het echt. Al vind het naïeve meisje in mezelf dit nog steeds een beetje ongeloofwaardig, het kan bijna niet anders. Wat had ik gedaan als ik had geweten dat ontslag niet mogelijk was? Was ik dan, met al mijn protest, koppig gebleven? Verstandig was het in alle geval niet geweest.