Waar zit de grens tussen je eigen grenzen stellen en egoïstisch zijn?

Ik heb vandaag iets gedaan wat ik dacht nooit te doen. Iedereen die ooit met mij samengewerkt heeft zal dit wellicht beamen. En toch deed ik het: ik stelde zo zwaar mijn grens dat het voor mij als egoïstisch overkwam. Omdat ik het niet gewoon ben om mijn grenzen zo hard te stellen? Omdat ik leerde dat grenzen stellen niet oké is? Omdat de grens die ik stelde niet bij mijn persoonlijkheid past?

Is het nodig om jezelf te verantwoorden als je een grens stelt die normaalgezien niet bij jou past? Wat verantwoord je dan? Je persoonlijkheid? En wat is je persoonlijkheid dan als je iets doet dat ‘niet bij jou past’? Wordt hetgeen wat je net hebt gedaan dan geen onderdeel van jouw persoonlijkheid? Waarom zou je het anders toch doen?

Ik wil nu schrijven wat ik gedaan heb maar ik heb schrik dat als ik dat doe dat ik me dan automatisch ga verantwoorden waarom het niet bij mij paste. Dat ik automatisch ga willen dat mijn lezers weten ‘dat ik zo niet ben’. En dan is mijn ego aan het woord, dat willen we natuurlijk niet, ego’s maken meestal niet de juiste beslissingen. Ego’s zorgen niet voor evenwichtig geluk, voor diepe verbinding met anderen.

Dus wat heb ik gedaan? De feiten dan zo droog mogelijk, zonder ego, zonder verantwoording, zonder de lezer ervan te proberen te overtuigen ‘dat ik eigenlijk zo niet ben’ weergeven. Want wie ben ik eigenlijk? Is mijn zijn wel statisch genoeg om te kunnen definiëren?

Het droge verhaal:

Ik werkte op een school, ik deed meer dan dat ik moest doen, ik presteerde meer tijd dan dat ik moest presteren. Ik begon steeds meer een niet misverstane boodschap te krijgen dat ik toch niet voldeed, vooral mijn persoonlijkheid dan.

Ik begon elders te werken, ik had twee jobs, in die tweede job werd ik wel gewaardeerd en mijn zelfvertrouwen begon terug te groeien. Ik wou weggaan bij job 1 maar besloot uiteindelijk toch om nog even te blijven om alles nog af te ronden, dat vond ik integer van mezelf. Mijn leidinggevende veranderde bij job 1, wat deugd deed, ik kreeg toch iets meer appreciatie al voelde ik mij 100 keer beter op job 2. Job 2 begon te groeien in volume, job 1 kromp. Het ging goed.

En toen, na een vergadering, voelde ik me ineens niet meer geapprecieerd in job 1. En dan, dan plots, was de emmer vol. Ik wist nu ondertussen wel wat ik waard was en ik besloot dat, verdorie ook, niemand nog recht had op mijn tijd als ik er niet voor geapprecieerd werd. Dus ik telde mijn uren uit, kwam tot het besef dat ik te weinig had om mijn taken af te werken, schrapte taken uit mijn lijst en vroeg meer uren.

Shock, echt shock, ik ben nog steeds in shock. Wellicht is er niemand zo hard in shock dan ikzelf. Want  zo ben ik niet. Ik doe al heel mijn volwassen leven vrijwilligerswerk, gratis en voor niets. Ik werk al heel mijn leven meer uren dan waarvoor ik betaald word, want ik werk graag en ik ben zo gemotiveerd (té soms, zo hard zelfs dat collega’s daar dan wat moe van worden).

Dus ik ben in shock, ik vraag me af wie ik nu eigenlijk nog ben als ik mijn gedrag zo plotsklaps kan veranderen. Zijn we nog wie we zijn als we plots iets doen wat we nooit gedacht hadden te doen?

Wie zijn we eigenlijk? Is er wel een zijn? Of zijn er situaties en daarbij horende gedragingen? Wordt onze integriteit aangetast als we ons anders gedragen dan normaal? Of onze betrouwbaarheid?

Wat zijn mijn waarden en normen? Meer werken dan nodig? Dat is geen waarde. Mezelf aan mijn woord houden wel, dat is een grote waarde voor mezelf. Doen wat ik gezegd heb dat ik ging doen. Daar gaat het me om. Ik vind het extreem belangrijk om altijd te doen wat ik beloofd heb, anders voel ik me niet integer. En als ik niet integer kan zijn dan ben ik niets.

Waar is die grens dan? De grens tussen jezelf netjes aan je woord houden, doen wat je zegt dat je ging doen, betrouwbaar overkomen enerzijds en jezelf “laten doen” anderzijds.

Vanaf wanneer is het oké om je woord te breken? Als je (mentale) gezondheid er onder begint te leiden? Op lange en/of korte termijn? Wellicht dan wel.

En toch voel ik me nu schuldig, slecht en ben ik in shock van mezelf al is “toch mijn grens maar niet stellen” ook geen optie uiteraard. Misschien ben ik wel in shock omdat ik zo laat een grens heb getrokken? Misschien is het nuttiger om te bekijken wat ik hiervan leer. Dat lijkt nu wel het enige zinnige.