Een aantal dagen geleden had ik het met familie over het feit dat ik nu een jaar niet gewerkt heb, dat ik mijn vaste benoeming wellicht ga opzeggen, dat mijn man ouderschapsverlof heeft gevraagd voor september zodat ik mezelf goed kan inwerken in mijn nieuwe job en dat wij wel meer zo van die dingen doen. De vraag kwam hoe wij dit allemaal financieel konden dragen en ik vertelde dat wij geen hoge levensstandaard hebben. De reactie hierop was iets in de aard van `als jullie alle twee content zijn met een niet te hoge levensstandaard, en content blijven hiermee, dan is dat goed hé`. Sindsdien zit ik hier al een paar dagen mee in mijn hoofd.
Ik geloof echt niet dat er iemand op deze wereld is die effectief ongelukkig zou worden van een levenstandaard die niet hoger is dan die van ons. Ik geloof niet dat als mensen echt eerlijk zijn met zichzelf er iemand is die meer nodig heeft dan wat wij hebben.

Wij leven in een klein huisje met een klein tuintje, zonder speeltuigen in de tuin, het terras ligt er wat verhakkeld bij en is dringend aan vervanging toe, mijn keuken is zo oud dat de loodgieter niet meer kan opmaken of mijn gasvuur nog zal werken met de invoering van het nieuwe gas ergens in 2021 (spannend!), de achterbouw (waar de keuken en badkamer is) is dringend aan vervanging toe,… en zo kan ik nog eventjes bezig blijven.

Ik ben er van overtuigd dat de meeste mensen die ik ken, de meeste mensen van de zogenoemde middenklasse en alles daarboven, veel te veel spullen hebben, in veel te grote huizen leven, veel te veel keuzemogelijkheden hebben en eigenlijk niet beseffen dat ze een slaaf zijn van hun eigen consumptiegedrag. Volgens mij wordt daar niemand gelukkig van. Ik geloof nooit dat als je alles hebt wat je nodig hebt dat je gelukkiger wordt van meer. Wij hebben een veilig en proper huisje waar we ons in kunnen wassen, kunnen koken, drie kinderen een bed en eigen bureauruimte kunnen geven en buiten kunnen zitten in en een rustige buurt waar de kinderen in de straten, op de pleinen en in elkaars tuinen samen spelen. Wij hebben dus meer dan wat iemand nodig heeft want ik betwijfel of we effectief 4 slaapruimtes nodig hebben (ik mag ze geen slaapkamers noemen want ze zijn te klein om officieel slaapkamer te mogen zijn volgens de absurde Vlaamse bouwnorm).

Een tijdje geleden was er een artikel over een gezin met een groot huis en vele spullen. Op een dag brandde hun huis, en al hun spullen er in, volledig af en moesten ze opnieuw beginnen. Ze kregen uiteraard steun van de verzekering maar toch, het was een ingrijpende gebeurtenis. Uiteindelijk vertelden de ouders dat ze er eigenlijk gelukkiger van werden want nu konden ze er voor zorgen dat ze niet meer te veel spullen in huis haalden (enkel dat wat ze echt nodig hadden) waardoor ze meer rust en orde in huis creëerden en minder afhankelijk werden van hun eigen spullen.        
Een ander verhaal dat ik gehoord heb was een Europese vrouw die een goede relatie had en een bloeiende carrière tegemoet ging in de VS. Haar verloofde vertrok alvast, kocht er een mooi groot huis en een auto. De dag dat zij ging vertrekken bleek haar visum niet in orde te zijn, miste ze haar vlucht, zou het nog lang duren voor ze het juiste visum te pakken kreeg en verloor ze daardoor haar werk (ze gingen iemand aannemen die sneller in de VS kon zijn) en toen ze dit in tranen aan haar vriend vertelde vond hij ook dat hij niet wou wachten op haar en was de relatie ineens ook gedaan. Dus ze had alles verkocht, had geen job en plots geen relatie meer en daar stond ze dan. Ze kon bij haar ouders terecht, begon daar te rouwen en besefte al snel dat ze eigenlijk nooit echt gelukkig was geweest in haar relatie en met haar carrière en dat vond ze zelf nog het ergste aan heel het verhaal. Ze joeg al die jaren dromen na waar ze niet gelukkig van werd, ze leefde, naar eigen zeggen, zo volgens de normen van de maatschappij dat ze niet eens besefte dat ze er alleen maar ongelukkiger van werd. Dus ze besloot om haar leven om te gooien: Ze vond diepgaande relaties met anderen belangrijk en zocht een betekenisvolle job. Ze verdient nu nog niet de helft van wat ze daarvoor verdiende dus dat groot huis en die auto is niet meer aan haar besteed maar ze zegt dat ze zich nu wel echt intens gelukkig voelt.

Zo zijn er nog zo veel voorbeelden, voorbeelden van mensen die vasthangen aan het consumentisme maar dan iets zeer ingrijpends meemaken, hun leven herdenken en bewust een meer minimalistische levensstijl aangaan.

Niemand wordt gelukkig van overvloed, van (te) grote huizen (toch niets zo gezellig dan allemaal dicht bij elkaar in een kleine living elk met je eigen interesse bezig zijn), van (te) veel spullen, van zogeheten `luxe`.        
Want was is luxe eigenlijk echt? Echte luxe is volgens mij vrij zijn om te doen wat je wil zonder vast te hangen aan de financiële verplichtingen die je jezelf oplegt door een groot huis te kopen, onmiddellijk verbouwingen te willen doen, alles nieuw te kopen, uzelf te laten meeslepen door de zogenaamde maatschappelijke standaarden, … Hoeveel mensen zijn er wel niet die denken dat ze `niet anders kunnen dan voltijds te blijven werken` terwijl ze echt wel met minder zouden kunnen als ze zouden zien waar ze zichzelf allemaal op vastzetten. Dat is zo enorm jammer, dat maakt ons als slaaf van onze bezittingen, dat maakt dat wij zielloze jobs aanvaarden in giftige omgevingen zonder het gevoel weg te kunnen, dat maakt eigenlijk dat we onze ziel verkopen voor zogenaamde luxe. En ook daar betalen we op termijn een dure prijs voor.

Een tijdje geleden heb ik mij bezig gehouden met heel mijn adresboek af te gaan en aan iedereen te vragen wat hun passie is. Ik was verbaasd dat bijna niemand een antwoord wist. Zijn we dan in onze maatschappij zo verdoofd geraakt door ons consumptiegedrag, door onze smartphoneverslavingen en onze voortdurende zoektocht naar adrenaline dat we vergeten zijn hoe het is om echt mens te zijn? Dat we niet meer in onszelf kunnen kijken en vergeten dat we de connectie met ons eigen menselijke zelf meer en meer aan het verliezen zijn? Ik ben er van overtuigd dat als iedereen de mogelijkheid en de echte vrijheid heeft om terug in contact te komen met zijn eigen menselijke zelf en zijn eigen menselijke noden (die volgens mij nooit adrenaline ervaringen en overconsumptie kunnen zijn) we niet alleen heel veel intermenselijke en mentale problemen kunnen oplossen maar ineens ook de klimaat verandering die volgens mij veroorzaakt wordt door de ontmenselijking van onze maatschappij. Maar dat is dan weer een heel ander onderwerp dus hierbij laat ik dit betoog voor wat het is.