Al heel mijn leven hoor ik van verschillende mensen: “Doe normaal!” of “We gaan naar… maar je gaat normaal doen hé!” en hoewel ik zeker ook wel een attitude heb van “Ik ga lekker mezelf zijn” heb ik toch al heel mijn leven, in zekere mate, geprobeerd om normaal te doen. Ik kom steeds meer tot de conclusie dat hoe meer ik probeer normaal te doen, hoe raarder ik overkom voor anderen. Want als ik probeer normaal te doen, dan ben ik niet meer mezelf, dan zet ik een masker op, dan laat ik niet meer merken dat ik overprikkeld ben, dat ik gesprekken met meer dan 4 personen tegelijk niet kan volgen, dat ik sommige zaken die simpel lijken voor anderen niet écht begrijp. Ik begrijp niet waarom mensen zo gelukkig worden of kunnen genieten van zaken die voor mij hel zijn. Hoe meer ik probeer daar toch in te passen, hoe meer onecht ik ben, hoe minder integer ik ben, hoe minder betrouwbaar dus ook voor mezelf en voor anderen, hoe raarder ik dus overkom. Wat me logisch lijkt: als ik niet dicht bij mezelf kan blijven dan ben ik niet trouw aan mezelf en dan kan ik ook niet betrouwbaar zijn voor andere mensen. Dan kan ik misschien zo hard mijn best doen om normaal te doen dat ik het ineens allemaal gehad heb, het me allemaal hoog zit en ik dan plots, uit het niets, uitvlieg. En hoe komt dat? Omdat het masker dat ik opzet alle frustraties en alle moeilijkheden, waar ik eigenlijk al heel mijn leven mee worstel, niet dik genoeg is om dit altijd te blijven maskeren. Dan is het van “ze doet weer moeilijk, ze doet weer onredelijk” maar wat onredelijk? Hoe doe ik onredelijk? Door gewoon, eindelijk, te laten zien wat er echt onder dat masker zit. Dan wel soms op een onhandige manier. Dus “normaal doen” is voor mij vooral niet mezelf zijn, flexibel zijn daar waar ik niet flexibel in kan zijn, frustraties hebben die niet algemeen geaccepteerd worden, proberen te maskeren, niet trouw blijven aan mezelf, niet betrouwbaar overkomen en zogezegd onredelijk zijn af en toe. Is dat dan normaal? Nee toch.

Moet ik dan kiezen tussen het niet integere maar ook niet voorspelbare “normaal zijn” of het integere, rustige, trouw aan mezelf, betrouwbare mezelf zijn? Klinkt dit überhaupt als een keuze? Het klinkt niet echt als een keuze. Er is maar één optie. De enige optie die ik heb is trouw blijven aan mezelf, integer zijn en dus ook betrouwbaar zijn voor anderen. Dat is MIJN normaal. Dat is het enige normaal die ik kan uitdragen, die ik kan doen. Met de wetenschap dat als ik dat doe, als ik mij meer en meer normaal ga gedragen naar mijn normen, integerder, dichter bij mezelf, dat mensen dan misschien gaan denken dat ik plots raarder ben geworden en dat ik misschien bepaalde stoornissen of hoog gevoeligheid fake. Terwijl als ik meer mezelf ben, dichter bij mezelf blijf en meer keuzes maak die bij mij passen dan is dat niet omdat ik wil veinzen dat ik iets speciaal heb of iemand speciaal ben, dan is dat gewoon dat ik eindelijk genoeg van mezelf hou om “mijn normaal” te doen.

Ik merk jammer genoeg ook dat hoe meer ik mijn normale zelf ben, hoe meer anderen zich beledigd voelen door wie ik ben. Om de één of andere gekke reden denken mensen dat ik ze misschien niet interessant genoeg vind wanneer ik afzondering opzoek, wanneer ik mijn energie moet balanceren door niet op elke uitnodigen ja te zeggen, dat ik hun niet graag zie omdat ik niet overal van het begin tot einde bij wil zijn. Dat klopt natuurlijk niet: ik doe de dingen die ik doe om op een zo goed mogelijke manier te kunnen functioneren zodat ik zoveel mogelijk energie heb om mijn kinderen zo goed mogelijk te begeleiden naar hun volwassen leven, om mijn werk te kunnen doen en vooral om mijn levensmissie zo goed mogelijk te vervullen.

Het is dus niet omdat ik meer en meer ontdek wie ik ben en wat ik nodig heb, dat jou daarom minder graag zie. Wees gerust: ik heb massa’s liefde voor iedereen. Praat met mij, vraag dingen aan mij en ik zal eerlijk en integer met  jou communiceren maar dwing me alstublieft niet om volgens jouw normen “normaal” te zijn want dat ben ik niet en dat kan ik niet.

De enige manier van “normaal doen” is zo dicht mogelijk bij jezelf blijven, zo betrouwbaar mogelijk, met respect voor uw eigenheid. Dan ben je betrouwbaar voor jezelf en voor anderen en dan sta je genoeg in jouw eigen kracht om je plicht te vervullen van dit leven: anderen helpen en de wereld dat klein stukje beter maken.